Of voel je Debbie Downer op je schouders duwen of misschien Nancy Negative op de deur kloppen? Met de intrede van de wintertijd, donkere, regenachtige dagen, golf van positieve testen die steeds dichterbij komen, is mijn Polly aan het twijfelen. (nee, ik zit niet in een identiteitscrisis) Hoe ga ik de komende weken invullen? schiet heel even door mijn hoofd. Bij de persconferentie begin oktober had ik nog de vrees voor een totale lockdown en kreeg een deja vu naar KL. Al weet ik ook dat dergelijke strenge maatregelen niet snel voorkomen in Nederland en daarbij Nederlanders zijn toch een tikkie eigenwijs.
Pff, onwijs blij ben ik dat de scholen nog open zijn en we naar buiten kunnen wanneer we willen. ‘Het kan tot in december duren’ deze uitspraak maakt het er alleen niet gezelliger op. Morgen is het weer dinsdag, corona-persconferentie-dag. Wordt het weer een dol dwaze dinsdag? Of is het toch geen echte persconferentie, maar een oploopje om kort uit te leggen waar Nederland staat. Nou met onze lieslaarzen midden in een metershoge coronagolf misschien?

Mentale lockdown?
De kranten en social media staan vol met berichten wat deze pandemie, onzekerheid met ons doet. Oftewel ons geestelijke gestel. Als je alle artikelen moet geloven en al iets wiebelig in je schoenen staat, vallen we allemaal in de pandemie depressie ipv de herfstdepressie. Is straks de anti depressiva niet aan te slepen en gaat heel Nederland nog voor de Kerstdagen in therapie. Waar ik bij mijn eerste stappen in Nederland de vrijheid voelde (en nog steeds) merk ik ook dat mijn ongeduld op de proef wordt gesteld, de behoefte aan sociale contacten, huidhonger, live gesprekken met echte aandacht. De terugkeer in Nederland, het settelen had ik net iets anders voorgesteld. Zoveel mogelijk vrienden opzoeken, nieuwe mensen ontmoeten, eropuit, koffietjes in de vroege ochtend of op een verwarmd terras proosten op het goede leven. Ik merk zeker een verschil, maar om nou in een depressie te geraken.

Misschien ben ik te competitief en wil het niet laten gebeuren dat deze ‘gedeeltelijke lockdown’, het nieuwe normaal wordt en mijn emoties laat sturen. Best lastig soms. En dan heb ik het nog niet eens over de goed bedoelde adviezen om gezond, coronaproof en happy deze tijd door te komen. Nee, ik word nog steeds niet blij van banana bread bakken of andere baksels uitproberen, knuffels of kerstdecoratie haken. Gelukkig bezit ik geen verslavingsgen, grijp niet naar de fles en kan slecht tegen alcohol, alhoewel het dan snel een feestje wordt. Misschien toch die Tipsy Tree voor volgende maand in elkaar timmeren? Botox, de corona trend waar een ‘run’ op schijn te zijn, ontgaat mij compleet. Het gevolg van de vele online meetings. Huh? Misschien heb ik een heel verkeerd beeld bij online communicatie en interactie. Heb je dan zoveel tijd om elke rimpel aan een grondig onderzoek te onderwerpen tijdens de vergadering? Ligt de focus op jezelf in plaats van de ander? Is dit de staat van de werkende kantoortijger tegenwoordig? In beweging blijven is ook het advies, dat snap ik dan weer wel. Opladen ‘moet’ ik mezelf zeker. Zodra de zon opkomt, de zonnestralen de bladeren een mooie herfstgloed geeft, trek ik mijn hardloopschoenen en begint deze lady in lycra aan haar ‘botoxloze run’.

Polly is er nog!
‘Mam, kijk eens naar die rode boom en daar dat blaadje’ hoor ik enthousiast naast mij. Met mijn oog half dichtgeknepen kijk ik naar een helder blauwe lucht waar een mooi gevormd eikenblad in de schittering van de zon langzaam naar beneden dwarrelt. Een glimlach voel ik op mijn gezicht trekken. Gelukkig, de kleine stuiterbal heeft ook zijn Polly behouden.
Polly Positive heeft bij mij de overhand en danst nog steeds rond. En hoe is het met jou? Ga op zoek naar jouw Polly, vind je alleen Silly Sally? De garantie voor een dolle boel, hopelijk kunnen we samen weer de slingers ophangen binnenkort… #useyourimagination

#polly | #slingersophangen | #endoor

P.S. weet je het echt even niet? lees dan de ’99 lichtpuntjes’ uit de NRC, staat vast iets tussen waar je een glimlach van krijgt.