Afgelopen weken was ik onafscheidelijk van mijn dikke vest en zachte schapenwolletjes in de vorm van Uggs rondom mijn voeten alsof we al in de koude wintermaanden zijn aanbeland. De verwarmingsknop schoof ik behendig richting de 23 graden. Het is tenslotte zomer… Mees heeft zo zijn eigen theorie. ‘Mam, ik heb het zo koud, het is ook al bijna winter he?‘ hoor ik ongeveer elke ochtend. Zijn wij in die twee jaar dan zo aan het tropische klimaat gewend geraakt, de warme, klamme deken die over je heen valt ’s ochtends vroeg bij de eerste stap naar buiten? Gelukkig kan ik mijn flipflops komende dagen uit het stof halen en even opwarmen.

Kleren maken de vrouw
Mijn garderobe uit KL hangt inmiddels in de kast. Alweer een tijdje, onaangebroken. Mijn tropenoutfit is niet geschikt voor de Hollandse (frisse) zomers die net de 22 graden weten aan te tikken. Op die ene zinderende zomerweek na, en dan nog. Niet alleen voel ik verschil in temperatuur ook zie ik het verschil in het straatbeeld. Dan bedoel ik de ‘klederdracht’. In KL was er altijd iets te zien, de mix van culturen, outfit met bijpassende gestylde hoofddoek, wandelende designers poppetje met vooral veel, heel veel logo’s overal, sari’s van de meest mooie stoffen tot aan minirok & crop top of de lekkere lange legging met wijd t-shirt (liefst met cartoon print) en sloffend op te grote slippers.

Voor een avondje uit wordt letterlijk echt alles uit de kast getrokken. Overal wordt aandacht aan geschonken, ultrakort jurkje of rokje, bijpassende clutch, schoentjes met glitters en hakhoogte Petronas Towers (zeker met de Aziatische mini voetjes staat alles beeldig), perfect gekamd haar en maquillage alsof een visagist de finishing touch heeft gedaan. Ik kon mijn avond vullen met observeren van de voornamelijk meidengroepen. Helemaal uitgedost in afgesproken thema ‘gold & glitter, red devil of een sensation white in het klein. Selfie stick in de buurt en cocktail in de rechterhand. Het bijbehorende ballonnen en slingerfestijn heb ik niet altijd begrepen. Staat vast leuk op instagram.

De Hollandse nuchterheid is weer het andere uiterste. Met minimale aandacht ploffen we in ons campingoutfit neer op het terras of in een restaurant. Valt ook genoeg te zien alleen het geeft toch een andere sfeer. Gewoon in mijn jeans en sneakers zien waar de avond zal stranden heeft ook zo zijn charme. Blij kan ik worden van helemaal optutten voor een feestje. Tegelijkertijd roept mijn lycra sportswear hetzelfde gevoel op. Geeft kleding je een identiteit? Verhult het wie je bent of juist graag zou willen zijn? Hoe anderen je zien of is het soms het gemak? En wat zegt dat over mij?

Lady in lycra
Naast de hokjes ‘Ex-expat’, ‘Stay-at-home-mum’, staat het hokje ‘Ladies in lycra’. Ik tik ze allemaal aan. Geef toe de mannelijke variant ken je ook (of herken je jezelf?). MAMIL ‘middle aged men in lycra’ oftewel de groepjes mannen die zondagochtend op smalle fietsen in een net iets te krappe outfit in peloton keihard de rustieke weggetjes doorcrossen om de ochtend af te sluiten met een koffie en appelpunt of goudgele rakker. Ik hou voorlopig het KL gevoel nog een beetje vast waar ik in de vroege ochtend mijn dag startte in mijn sportswear gevolgd door koffie met een grote glimlach die niet meer van mijn gezicht verdween. Mocht je een blondine in de Parel van het Zuiden zien rondhuppelen, schrik niet, zwaai en glimlach gewoon. Krijg je zeker weten een gulle glimlach terug!. Be all you are.

#beallyouare | #ladiesinlycra | #thuis