De stad, het trieste straatbeeld, zeker wanneer een grijze lucht voorbijtrekt met onophoudelijke regen. ‘We gaan binnenkort verhuizen, heerlijk naar het platteland’ zei laatst iemand tegen mij. Ik krijg direct kriebels, acute uitslag.  Voor geen goud ga ik nu naar een dorp of een afgelegen plek met het mooie weidse uitzicht, waar je de natuur direct opsnuift. Vaak letterlijk met de bijbehorende beestenboel. Dat Freek Vonk enthousiasme voor alles wat leeft en beweegt, laat ik graag aan mijn zusje over. Natuurlijk vind ik het heerlijk om in het bos, het strand of natuurrijke omgeving mijn energie af te schudden met hardlopen, maar wonen is toch echt een brug te ver. ‘Mam, woont hij ook in dit dorpje’ vraag Mees wanneer we door onze straat lopen naar een teamgenootje van hem. De Parel van het Zuiden is voor hem blijkbaar ook een groot dorp.

Geef mij maar de stad, ik ben een stadsmens of stadjer zoals ze in mijn geboortestad Groningen zeggen. Ik hou van de reuring, dynamiek, levendigheid, dat vond ik zo heerlijk afgelopen 2 jaar in KL. De meltingpot aan culturen, altijd iets te doen, zien, ervaren, ruiken etc…op straat. Heel even flitst het idee door mijn hoofd om naar Amsterdam te verhuizen. Als we dan toch in de flexi-verhuis-modus zitten. Ik kan niet wachten om weer weekenden in Amsterdam door te brengen zoals in het pre-nieuwe normaal tijdperk. Onze huidige woonstad is niet te vergelijken met een metropool of grote stad. Het is meer een groot dorp, ons kent ons bijna, de Brabantse gezelligheid. En juist ook dat is reuze gezellig (lekker Nederlands woord).

Wie is toch die man?
Lopend door de straten van de binnenstad, is weinig van die gezelligheid over, ik word met de stap een beetje triester. De aanblik van op elkaar lijkende winkels, kleine creatieve ondernemers zijn weggetrokken en lelijke ‘penny shops’,  1 euro winkels of grote ketens met graaibakken voor de deur zijn er voor teruggekomen. De leuke, bijzondere winkels zijn op één hand te tellen. De horecapanden zien er donker en verlaten uit met allemaal een briefje met dezelfde mededeling op de deur, waar de wanhoop tussen de regels te lezen is. Ik hou mijn hart vast wat de aanblik is na een tweede ‘door corona failliet golf’. Ik mijd de binnenstad steeds meer. Al mis ik het beeld van de (man op) straat. Het getrommel van de muzikant, volle verwarmde terrassen, de man, die quasi nonchalant in stoer motorjack met bungelend pastic tasje in de arm voor de ingang van de winkel voor zich uit staart, zijn laatste social media berichten bekijkt en wacht tot ‘moeder de vrouw’ klaar is met geld uitgeven. 

Het straatbeeld, de reuring is ver te zoeken, zeker komende periode. Na mijn standaard hardlooprondje in het bos ren ik ons huis voorbij direct door naar de stad. Huh, met welk doel? In beweging zijn, behoefte aan andere omgeving, nieuwe ideeën? Behoefte aan reuring?  Of is het mijn drang naar koffie en het gemis van een kletspraatje in het koffietentje? Met een dampende kop cappuccino loop ik door de straten terug. Ik kan niet wachten tot de kerstversiering die het nu zo troosteloze beeld een beetje opvrolijken (normaal ben ik een laatbloeier en komt dit gevoel pas halverwege december). Nog in gedachten verzonken hoor ik links van mij. “Oh lekker, zwart met een beetje melk en suiker’. Met een glimlach vervolg ik mijn weg, mijn dag komt zeker goed. Ik zal die glans (terug)vinden, het is tenslotte de Parel van het Zuiden.

#parelvanhetzuiden | #glans | #coffee