Het is een grauwe grijze vrijdagochtend. Ik stap uit de auto en voor de draaideuren kijk ik nog achterom ‘Doei mam, veel succes, tot straks, hou van jou’ en zie nog een zwaaiend handje uit het raam. ‘U mag route 26 volgen’, zegt de aardige mevrouw van de receptie. Heel even bekruipt mij het gevoel van een luchthaven waar je de route naar de juiste gate volgt. Of is dat de plek waar ik liever wil zijn op dit moment? De laatste keer dat ik werd afgezet voor een ziekenhuis was in KL bij de eerste hulp. Totaal andere ervaring.

Voelt u al iets?
Wanneer ik uit de lift stap kom ik terecht in een huiskamerachtige wachtruimte inclusief loungebank, poefjes en coffeecorner. Uit de andere lift stapt een groep artsen in opleiding aan de jonge studentenkoppies te zien, die met gelijke tred door de gang lopen. De toekomstige McDreamy heb ik niet gespot. Ik loop achter de verpleegkundige aan naar ‘mijn’ kamer. ‘Het is de kamer in de hoek met veel licht alleen het slechtste uitzicht’ Aan haar verkoopskills mag nog iets gebeuren.
Veel tijd is er blijkbaar niet aangezien de man met een soort step apparaat al klaar staat om mij met bed en al naar de ok te rijden. In de wachtrij voor mij zie ik een jochie van dezelfde leeftijd als Mees met een gespannen gezichtje rechtop in bed zitten door de klapdeuren rijden gevolgd door zijn vader met eenzelfde gespannen uitdrukking. Hij gaat rechtdoor, ik rechtsaf. Na de checks, wat gezellig geklets en grappen worden alle snoertjes op mijn lijf bevestigd, infuus aangesloten en rijden we een vrieskist binnen, de operatieruimte. De arts spreekt mij nog bemoedigend toe en in no time word ik geoormerkt door letterlijk een groot zwart kruis bij mijn rechteroor. De anesthesist legt het narcosekapje over mijn mond. ‘Voelt u al iets?’ wordt er voor de zoveelste keer gevraagd. Uhm nee nog steeds niet, totdat ik de vloeistof door mijn aderen naar binnen voel stromen.

Waterijsje of koffie
‘Wil je een waterijsje?’ En zo lig ik slaapdronken met een raketje op de recovery. Om mij heen zie ik meer mensen slurpend aan het gekleurde waterijsje. Het medicijn om mensen sneller op te peppen, misselijkheid te verminderen en verzacht de keel. Mijn blik valt op de klok WHAT? is het al een uur s middags? Negen uur heb ik nog op de klok gezien. Wat heb ik mij vergist in de duur van de operatie of was ik te positief ingesteld? ‘Alles is goed gegaan, 24 uur bedrust en als alles goed gaat mag u morgenavond naar huis’ zegt de arts. Nu pas dringt het goed tot mij door. Van die uitspraak alleen al word ik onrustig. Ik, komende tijd stilliggen in een bed? Ik lig nu al te stuiteren of is dat de adrenaline-medicatie rush?. Tegelijkertijd showt de arts een klein doosje, mijn souveniertje, gevuld met een miniscule stijgbeugeltje. Interessant, maar wat doe je er mee? ‘We zien elkaar binnenkort, tot ziens’ en aan zijn outfit te zien, begint zijn weekend.
De meneer met de step zoeft mij door de gangen weer terug naar de afdeling, om het hoekje staat een oudere man in rood shirt met infuus in deuropening alles te observeren. Zou hij hier langer zijn? ‘Wat wilt u drinken?’ hoor ik plotseling. ‘Lekker cappuccino’ roep ik resoluut of is dat heel raar? vraag ik nog. ‘Ga, ik voor je regelen!’. De volgende ochtend bij het zien van de waterige zwarte koffie begrijp ik dat meneer Regelaar het inderdaad wel regelde.
Bang! Ah, nu snap ik de bedrust. Bij het opstaan voelt mijn hoofd aan als een mix van laveloze dronkenschap, langdurige jetlag en tig rondjes in de achtbaan. Wankel en de muur knuffelend vind ik mijn weg naar de badkamer.

En door
De lieve verpleegkundige komt dansend en juichend binnen, Yay! je mag naar huis en douchen! Ze heeft mijn ongeduld feilloos aangevoeld en tegelijk word ik streng toegesproken; ‘Echt rustig aan hè!! Thuis in 30 graden houding liggen deze week, je haar niet wassen, pleister mag niet nat worden’. Eenmaal thuis slaat de twijfel toe, wat als het straks niet beter is? of helemaal niets meer hoor? Gelukkig is Polly Positive er ook weer! De planning voor deze week ligt klaar met bso schema, trainingen, wedstrijden, verjaardagsfeestjes en hulptroepen zijn aanwezig. ’s avonds kijk ik samen met mijn kleine stuiterbal naar de mooie roze avondlucht. Mijn challenge deze week is al gestart. Hoe begint jouw dag?

#hoebegintjouwdag | #waterijsje | #happyfriday