Heel Nederland was toe aan vakantie, ook ik keek er naar uit, al denken sommigen daar anders over ‘Hoezo, jij hebt toch een tijd in het buitenland gewoond, je hebt toch altijd vakantie gehad?’ De eerste zonnestralen, blauwe lucht, warmte, daar gedij ik het beste. ‘Jij bent geboren voor een warm land’ hoor ik vaak. Wat doe ik in ons natte koude kikkerlandje? vraag ik mezelf weleens af.

Volg de weg naar de zon
Deze zomer is het een ouderwetse autovakantie naar de Zuid Europese zon, op de achterbank een tasje proviand voor onderweg en een verrassingspakket voor Mees. ‘Ja hoor een boek, zei ik toch’, is zijn reactie bij het openscheuren van het cadeaupapier. Dolbij was je vroeger met een puzzel, stripboek en snoepzakje uit het vakantie verrassingspakket. Nu ligt er een Nintendo op de achterbank naast een popit en het Freek Vonk vakantieboek, wat de nieuwsgierigheid toch heeft opgewekt gedurende de autorit, gelukkig.
Onderweg trekt de mist als een troosteloze deken over de vallei, tegelijkertijd geeft het een mystiek beeld, zeker bij 10 graden. Ik verheug mij nu nog meer op de zon die schijnt over 800 km. Op de Route du soleil trekken de wonderlijkste auto’s voorbij, met dakkoffers of plastic bergen a la Mont Ventoux met een heel huishouden eronder, fietsendragers met veel elektrische fietsen en sporadisch een verdwaalde mountainbike. Strohoedjes op de hoedenplank, ze zijn er nog steeds en we weten allemaal wat er onder ligt. Met 130km per uur ontwijk ik, als een echter coureur, de aan flarden gereden autoband of de achterbumper die opa verliest en heel relaxed doortuft alsof er niets gebeurd is.

Blijf je verwonderen
Op vakantie schakel ik even terug of misschien wel door. Een andere omgeving, nieuwe indrukken, mijn creatieve voelsprieten worden weer blij en staan weer aan. Even niet de automatische piloot, die er toch stiekem ingeslopen is afgelopen weken, gelukkig de verwondering is er nog. Ronddwalen in een typisch Frans stadje kan ik blij van worden, street art, de Franse balkonnetjes, de smalle straatjes, de bloemen, Ik kijk voornamelijk omhoog in plaats van waar ik loop.
Vanaf het balkonnetje van ons verblijf, kan ik uren de voorbijtrekkende taferelen aanschouwen. Een blijft mijn favoriet; de zongerimpelde oude mannetjes. Je kan er de klok op gelijk zetten, rond een uur of vijf komt de eerste aangestrompeld en neemt plaats op het bankje. In no time zit het vol met de gesoigneerde man, de sportief ogende vitale man, de iets naar voren gebogen man met wandelstok en de kleine ik-heb-het-hoogste-woord mannetje. Vol nieuwsgierigheid observeer ik het sociale gebeuren. Wat vertellen ze elkaar elke dag? Welke wereldse onderwerpen passeren de revue, de vaccinatiedemonstraties, Afghaanse vluchtelingen, het klimaat? Welke flanerende dames gaan over de tong? of is het gebroederlijk naast elkaar genieten van elkaars samen zijn, tevreden en dankbaar samen starend over het meer?
De volgende ochtend vroeg komt een man van de club aangewandeld met onder zijn arm een stoel, behendig bindt hij het met een slot vast aan de boom. Zijn plekje voor de avond is veilig gesteld. Dit heeft toch iets aandoenlijks in vergelijking met de horken van toeristen rennend met een handdoek naar de ligbedden in alle vroegte.

Naar huis met een nieuwe bestemming?
Grote en kleine stuiterbal staan om vijf uur ’s ochtends hyper energiek naast mijn bed ‘kom we gaan naar huis!’ Zoals altijd, ik heb dat gevoel niet. Meer de vraag zou ik hier kunnen wonen? Nee, klinkt het resoluut in mijn hoofd, gek genoeg is Frankrijk niet mijn favoriet om neer te strijken, zal dat te maken hebben met het gebrek aan goede cappuccino’s? een dot zoete slagroom of slappe melk maakt nog geen cappuccino beste fransman.
Vanwege COVID onzekerheden hebben wij bewust gekozen voor deze mooie bekende plek waar alle soorten herinneringen samenkomen. Toch betrap ik mijzelf erop de laatste dagen op google maps de wereldkaart uit te pluizen naar een volgende onbekende bestemming, nieuwe avonturen, culturen, verwonderingen. (ideeën altijd welkom) ‘Mam, mogen we volgende keer weer vliegen naar een nieuw landje?’ hoor ik toch ook vanaf de achterbank. Begint de onrust alweer?

Het ‘gewone’ leven staat in de startblokken. Ons planbord is alweer goed vol aan de verschillende kleuren te zien, schooltas inclusief gewassen luizencape (klinkt toch avontuurlijker dan luizenzak) en gevulde lunchbox gereed, Mees op de fiets naar school en mijn thuiskantoor is weer in gebruik. Op naar een nieuw schooljaar. C’est la vie!

#verwonderen | #allesvieren | #cestlavie | #endoor