Mama’s kunnen niet ziek zijn

Dan stort het huishouden inclusief planning als een kaartenhuis in elkaar. Deze mama dus ook niet. Zeker niet wanneer manlief aan de andere kant van de wereld zit. Dit leek koning koorts en zijn onbekende discipelen nou net hét moment om langs te komen. Of eigenlijk te blijven logeren.

Met klotsende oksels en een lijf dat niet vooruit te branden is, begeef ik mij naar de huisarts. De beste man bevindt zich op de bovenste etage van een ‘shoppingmall’. Ietwat onwennig stap ik een ruimte binnen, de wachtkamer. Aan weerszijde te lelijke wijnrode stoelen. Gelukkig is het nog niet druk. Dat is dan wel het voordeel dat Maleisiërs laat op gang komen. Achter de toonbank staan drie assistenten mij eerst glazig aan te kijken, dan verschijnt de vriendelijke lach. De dame met bril en ‘lekker pittig kort’ kapsel regelt de boel wel, dat is mij gelijk duidelijk.

Op je beurt wachten
Vanuit de wachtkamer kijk ik door de bruingekleurde gang en waan me direct in de jaren 70 (of typisch Maleisisch). Mijn ogen blijven hangen op een gekleurd schilderij. Is het een bloem? of om in medische sferen te blijven, een huig, een vrouwelijk geslachtsorgaan of iets anders heel moderns. Ben ik aan het hallucineren?. Ondertussen stroomt de wachtkamer vol. De te dikke man zonder tand op slippers wisselt zenuwachtig van stoel zonder zijn telefoon uit het oog te verliezen, de snurkende man in het hoekje, die steeds verder onderuitzakt. De peuter met piepende, flikkerende schoentjes (wie heeft dit uitgevonden?) uit de behandelkamer rent met een lolly (?).

Achter de deur zit een vriendelijke man, die tijdens ons gesprek aantekeningen maakt op zijn iPad. ‘Do you mind if we do a quick blood test?’. Nog voordat ik antwoord kan geven voel ik een naald in mijn rechterarm. Geduldig wacht ik weer op mijn beurt in de wachtkamer. Tot mijn verbazing heeft de arts de uitslag binnen 10 minuten voor zijn neus liggen. Hij pakt mijn arm ‘don’t worry’ en er volgt een hele uitleg met termen. Met mijn kennis van anatomie is niets mis, maar in het Engels…De arts pakt zijn telefoon en begint opnieuw met zijn verhaal (hoezo overnieuw? ik had het toch aardig begrepen). En dan hoor ik opeens een vriendelijke Nederlandse stem iets zeggen. Best handig een extra vertaling. Na drie keer in één week dit rondje huisarts, is het tijd voor variatie. De week sluit ik gezellig af met een ‘sightseeingrondje’ ziekenhuis.

Weer wachten
Elke keer in de wachtkamer moet ik mezelf aanleren goed te luisteren. ‘Ms. Mariegjie, Ms.Mariah, Ms. Marydjee’. Ja, that’s me!. Na de zoveelste checks en metingen ‘Oh you’re super tall’ verwijst de assistent mij naar de arts. Even krijg ik een smile om mijn gezicht wanneer mijn blik blijft hangen op zijn rode keycord ‘I AM Amsterdam’ staat er met vetgedrukte letters. Kan alleen maar goed gaan, denk ik als eerste.
Vervolgens neemt de verpleegkundige mij weer mee door klapdeuren, smal gangetje en dan komen we in een kleine ruimte waar de airco’s op standje Noordpool staan. Ondertussen wordt er schoongemaakt en staar ik een tijdje naar een grijze vuilniszak. Ik wil niet weten wat er in zit. Een lieftallige dame steekt haar hoofd uit een ander kamertje en lacht mij toe. Ah, het sein dat ik daar moet zijn. Trillend van de kou lig ik op het bed. ‘This will keep you warm’ en ze drapeert een warme deken over mij heen. De radioloog met fel turquoise synthetisch overhemd en glimmend gepoetste schoenenen helpt mij verder.

‘It will take a while, have something to drink. We will call you’ zegt de verpleegkundige van de 1e hulp wanneer ze me terugbrengt. Het enige wat ik wil is opwarmen in de zon. En daar overvalt het me. Wat als toch iets niet goed is? Ik kijk verdwaasd naar mijn telefoon. Geen idee hoelang ik hier zit. Ik koop een gezond sapje, plof in de stoel op het terras, voel ik me weer oké, en wacht. Wacht. En wacht.
Na de geruststelde uitslagen, extra medicijnen uiteraard wel eerst direct de rekening betalen. Klopt dit wel? denk ik in eerste instantie lachend bij het zien van de factuur. Ja, dit is Azië.

Na meer dan een week in staat van lamlendigheid, onzekerheid verkeerd te hebben, ben ik er wel klaar mee. Medicatie slaat aan, check, en door. Zo snel mogelijk weer sporten, iets doen (had ik al gezegd dat ik niet kan stilzitten?) Komende weken zie ik groen van de ‘gezonde smoothies’. Met de sint in aantocht staat er één ding op mijn verlanglijstje. Zo snel mogelijk weer dat energielevel door het dak graag!. Mama’s kunnen niet ziek zijn.

#ziek | #smile | #endoor