’s Avonds tijdens ons gezinsdiner komt af en toe de vraag over emigreren als rondvraag over tafel. ‘Ik zou best nog naar een ander landje willen verhuizen. Oostenrijk, Avoriaz in Frankrijk, daar kunnen we skiën of Australië’, zegt Mees. Om er zo snel mogelijk aan toe te voegen, maar wonen in Nederland, spelen met mijn vriendjes vind ik eigenlijk heel fijn.

Hebben jullie plannen om nog een keer het avontuur in het buitenland op te zoeken? Ben je helemaal happy en gesetteld in Nederland of willen jullie weer terug? Zomaar een paar vragen die de laatste tijd veelvuldig op ons af komen. Waarom zorgt dit voor twijfel, lichtelijke onrust. Komt het nu harder aan omdat we precies twee jaar terug zijn? Is dit de uitwerking van ons gestructureerde leven nu? De automatische piloot die iets meer de overhand neemt? De zekerheid van het Nederlandse leven waar alles rustig voort kabbelt. Alhoewel, er is genoeg dynamiek, aanpassingsvermogen met nieuwe uitdagingen. We zijn onwijs blij met de stap van koos werkloos, zoals we 2 jaar geleden voet aan de grond zette op Hollandse bodem, naar inmiddels een baan en een goed lopend bedrijf, een volgeplande sociale agenda en we lekker meedraaien in de maatschappelijke carrousel.

Signalen
’Ik ga weer voor 3 weken naar Azië’, de mededeling van manlief een paar weken geleden. Mijn hart maakt een sprongetje van enthousiasme en vertwijfeling. ‘Mag ik mee?!’ roep ik, direct gevolgd door ‘Is dit eenmalig, elke maand of uitzicht op meer, gaan we verhuizen?’ Het vlammetje is zeker niet gedoofd en wordt weer aangewakkerd.
Ook op mijn social media tijdslijn vliegen de herinneringsberichten voorbij over mijn laatste rondjes in KL. Zelfs mijn MacBook wijst mij fijntjes op ons buitenland avontuur met een automatisch gecreëerd fotoalbum ‘My time in Kuala Lumpur 2018-2020’. Ik kan het niet ontkennen dat ik even een paar keer moet slikken bij het zien van de verschillende compilaties. Of afgelopen week vrienden uit KL zien werkt ook niet mee in mijn gevoelstoestand. De kinderen vliegen enthousiast op elkaar af, na een stevige hug spelen en kletsen ze wat af alsof er niets veranderd is. ‘We have missed you, komen jullie terug?’
Vraag me niet waarom, maar mijn nieuwsgierig maakt dat ik de KLM frequent flyer app ook open. Nauwkeurig op interactieve manier is bijgehouden hoeveel vluchten je hebt gemaakt, het aantal kilometers om onze wereldbol hebt gevlogen en hoeveel dagen je in de lucht hebt doorgebracht (kan niet gezond zijn bij het zien van de dagen), het gewicht van alle bagage wordt vertaald naar aantallen Gouda kazen of gewicht van onze Hollandse zwart gevlekte grazer. Ik kan een lach niet onderdrukken. Tegelijkertijd realiseer ik mij weer bij het zien van deze statistieken dat ondanks 2 jaar covid we afgelopen jaren veel tijd hebben doorgebracht op andere continenten. Gaan we deze reis herhalen?

Slingers ophangen
Is dit het eerste begin van een reeks aan zakenreizen? Ik bereid mijzelf mentaal voor op komende weken en stof mijn ‘single parenting modus’ even af. Bij het zien van een verdrietige blik van Mees op het schoolplein, weet ik wat hij voelt. Voorlopig blijven we nog wel even genieten van de nuchterheid, ons gestructureerde leven. En in de tussentijd hangen wij de slingers op.

#thuis | #future | #zelfdeslingersophangen