Nog een plekje vrij

Je hart kan je aan iemand verliezen. De liefde van je leven, familie, dierbaren, maar ook onvergetelijke waardevolle bijzondere momenten sluit ik in mijn hart. Daar is zeker een speciaal plekje bijgekomen: Kuala Lumpur. Mijn hart verliezen aan deze stad, het land, de mensen, wie had dat gedacht. Ik de nuchtere Hollandse die na twee jaar en een paar stevige hobbels op de route het moeilijk vind ‘afscheid’ te nemen van ons andere thuis. De meltingpot van culturen, vriendelijkheid van de inwoners, de relaxte (of luie) houding en levensstijl.

Het land waar eten de favoriete bezigheid is, het liefst met familie of vrienden. De meest heerlijke gerechten zijn overal eenvoudig te verkrijgen bij hawker stalls, restaurants of eenvoudig te bestellen. ‘I am alone and don’t cook, I can buy a meal for RM 6′ zegt de vriendelijke medewerker van de kapper. Omgerekend is dit iets meer dan een euro voor een maaltijd.

Of de markt met verse groente&fruit op kleur gesorteerd en het volledig (of in delen) uitgestalde vlees en vis. Leuk om een paar keer doorheen te lopen, maar de dagelijkse boodschappen doe ik toch liever in de dichtstbijzijnde supermarkt, waar ook altijd genoeg te zien is.

De mix van culturen die je overal tegenkomt op straat of in de sportschool waar het petieterige meisje zwetend in ‘crop top’ met bijpassend ultrakort ik-zie je-billen-eronderuit-komen sportbroekje naast het meisje volledig bedekt met hoofddoek, lange mouw en legging staat.
Achter de balie van de ‘gym’ staan naast de healthy sapjes drie rijstpannen klaar voor gebruik. De Nasi Lemak voor ontbijt, lunch en diner, mag ook hier niet ontbreken. En niet te vergeten de schoonmaakploeg die als een soort druivenstampers op blote voeten de handdoeken in een grote zak proberen plat te stampen. Heerlijk waar iedereen zijn lichaamssappen in heeft achtergelaten en de bacteriën nog weelderig rondzweven nu vermengd met voetschilfers. Dit wil je eigenlijk niet zien…

Lopend over straat valt heel veel te zien alleen is het noodzakelijk om ALTIJD voor je te kijken. Je weet maar nooit.

Wat te denken van de regels in de lockdown van afgelopen maanden, het gevoel van vrijheidsbeperking, de wegversperringen, avondklok, screening en registratie in elke winkel, adviezen hoe vrouwen zich moeten gedragen in lockdown, expats die het land niet meer in mochten waardoor families maanden van elkaar gescheiden waren of nog zijn.
De Aziatische gewoonte om een mondmasker te dragen altijd en overal. Sinds de haze periode en lockdown is mijn mondkapje een standaard item in mijn ‘Annie’ naast de lipgloss en desinfecterende gel. Niet alleen de luchtvervuiling ook de geluidsoverlast ‘noisepollution’  is weer aan het toenemen. ‘Mam, het zo’n pijn aan mijn oren’. Deze zin hoor ik regelmatig. En ik kan hem ergens wel begrijpen. De (vracht)auto’s, brommertjes op straat met open uitlaat of de luid pratende mensen met telefoon aan hun oor geplakt of bijna schreeuwend met de telefoon voor hun mond(masker). Het liefst telefoneren ze via luidsprekerstand. En dan heb ik het nog niet eens over het heerlijke geslurp en gesmak in sommige eetgelegenheden. 

Woorden of beelden
Elke week heb ik mijn beelden omgezet in woorden. In mijn hoofd heb ik alleen fotoalbums vol met kleine herinneringen. Een beeld zegt soms meer dan duizend woorden. Lopend over straat, in de taxi, waar dan ook er is altijd wel iets te zien. Gelukkig hebben wij nog een paar weken te gaan! Laat je ook verwonderen door Maleisië. KL zit in mijn hart.

#inmijnhart | #laatjeverwonderen | #useyourimagination