Once a panther, always a panther

De laatste week staat alles in het teken van de afsluiting van een bijzonder schooljaar. Voor ons is het niet alleen een afsluiting van het schooljaar, ook een einde van ons expat avontuur. Dat leerlingen komen en gaan is een vast gegeven op school. Alleen voelt het niet normaal en zie ik dat ook de ervaren leraren hier niet aan wennen. Uit Mees zijn klas zijn 4 kinderen (van totaal 15) die gaan verhuizen naar een ander werelddeel. Of sommige zijn al aan het begin van de lockdown vertrokken en volgen alle online klassen vanuit een andere tijdzone.

Een paar weken eerder is onder leiding van de ‘Elementary counselor’ een ‘Leavers Group’ gevormd van kinderen uit Grade 1 en 2. Dit zijn leerlingen die de ‘community’ om wat voor reden dan ook gaan verlaten. Noodgedwongen zijn het online bijeenkomsten. In de eerste sessie wordt gevraagd waar iedereen naar toe gaat. De meest uiteenlopende landen komen voorbij van Singapore, Schotland, Verenigde Staten, SriLanka, Dubai, Japan, Zuid Korea, Azerbaijan tot Fiji.
Veel aandacht gaat uit naar emoties en gevoelens die gepaard gaan met een verhuizing. Kinderen gaan veelal wéér naar een nieuwe onbekende plek, een nieuwe school, nieuwe vriendjes maken en een heleboel achterlaten, Niet voor iedereen even makkelijk. Herinneringen maken en koesteren daar gaat het om. Dus, thuis knutselen, tekeningen maken, briefjes schrijven voor de achterblijvers, leraren en vriendjes etc… We zijn weer lekker crebea bezig.

Saying goodbye
De videochats zijn soms nog lastig. Mees geeft de voorkeur aan een 1-op-1 gesprek. Geen probleem, de counselor maakt gelijk tijd. Met een grote glimlach kijk ik naar een kwebbelend jochie die vertelt over wat hij het leukste vindt in KL, wat hij gaat missen en er naar uitkijkt zijn vriendjes in Nederland te zien. ‘Mam, maybe Ms Wright will pop up in Amsterdam en will visit us’ hoor ik een stralende Mees zeggen.
Ook in zijn klas wordt aandacht gegeven aan de ‘leavers’. Een van de opdrachten is om een brief te schrijven en video op te nemen. Mees ontvangt de liefste berichten met ‘I will always remember playing together in recess, that was so fun!, I will miss you, Thank you for being my friend, I wish you luck and have lots of new friends’. Hou het dan maar eens droog wanneer een lief 7 jarig jochie of meisje met wisselgebit enigszins slissend dat recht in de camera zegt tegen je eigen zoon.

Voor de leerlingen die blijven is een nieuwe klas ook spannend. In een video stellen de Grade 2 leraren zich voor en delen 10 supertoffe dingen die leerlingen te wachten staan. Mees zijn gezicht zie ik per onderdeel betrekken naar teleurgesteld, bedroefd tot standje onweer. ‘Ik wil ook graag naar de playground op het dak en de speciale lunchplek van Grade 2. In Nederland hebben we dat niet!’ Twee uur lang heb ik geen klank en kleur. De homeschooling verloopt moeizaam deze ochtend.
Gelukkig staat in de middag de laatste PE les (gymles) op de agenda. Zoals afgelopen drie maanden ook deze keer via de videochat. Nu met alle onderbouw klassen, 200 leerlingen, in een wedstrijd met de leraren. Ballen, papier propjes, blikken, knuffels (stuffy zoals ze dat hier noemen) en waterflessen alles wordt gebruikt. Met een flinke beat worden de oefeningen uitgevoerd. Ik zie Mees enthousiast ‘moves’ maken in de danscompetitie. Uiteraard winnen de kinderen.
Elke klas heeft zo zijn laatste ‘goodbye’ les van Spaans, muziek, art tot zelfs library. Aan het einde van de week ben ik een labiele dweil en kan je mij opvegen.

Dan echt de laatste…
Op 4 juni is de ‘Elementary Farewell Assembly’. Te lieve woorden van de principal met bijbehorende video van dansende leraren en mooie beelden van alle vertrekkende leerlingen en leraren. Niets gaat ongemerkt voorbij. Coronamaatregelen of niet er zal een feestje zijn.
Vrijdag 5 juni is dan ECHT de aller allerlaatste schooldag in KL. ’s ochtends eerst een videochat met de klas en nog een paar foto’s en video’s plaatsen van de laatste opdrachten. Om 12:30 uur zitten we achter het scherm om de ‘clapping out’ te bekijken. Mees is helemaal enthousiast. ‘Oh dat is my teacher en daar de PE teachers’. Bij het horen en zien van alle leraren, assistenten, medewekers krijg ik kippenvel en voel ik de tranen uiteenspatten op mijn toetsenbord.

Wow wat een mooie ervaring en voor geen goud willen missen. Waar ik in het begin nog moest wennen aan het community gebeuren, omarm ik het stevig en heb moeite met loslaten, de warmte, liefde, positiviteit, behulpzaamheid van iedereen. Met een traan en grote glimlach zeggen we goodbye met ‘virtual hugs and kisses’. JUMPA LAGI!

#goodbye | #jumpalagi | #isklproud | #endoor