‘orphan spouse’
‘Are you single parenting this week?’ vraagt mijn vriendin. Ja, het is weer raak deze week, de week daarop en volgende maand(en) doen we hetzelfde riedeltje gewoon nog een keer. Naast ‘expat wife’, ‘stay-at-home-mom’ ben ik ‘single parent’ voor de helft van het jaar of zoals ergens gelezen ‘orphan spouse’. Dat laatste klinkt alleen niet zo positief. ‘Single parent’ is dat erg? Nee. Is dat leuk? Niet altijd. Zou ik het anders willen? Ja, soms. Al zeg ik er heel snel achteraan dat ik ook de kriebels krijg van een Al Bundy type op de bank, een man die altijd thuis zou zijn. Dat is weer het andere uiterste. Het is maar wat je gewend bent.
Ik weet eigenlijk niet beter met manlief die al vele jaren een internationale baan heeft en ergens op deze wereldbol vertoeft. In Nederland hanteerde ik strakke weekschema’s. En oh wee als van al mijn bordjes in de lucht één naar beneden donderde, dan was mijn hele planningsfundament ingestort. Een oplossing was altijd wel binnen handbereik. Alleen in KL is het toch nét even anders. Het voelt ook anders of beleef ik het misschien anders?

Same same but different
Vooral in het begin was ik heel erg bewust van het ontbreken van mijn sociaal vangnet. Oma’s, vriendinnen, tantes, buren, oppasmeiden, die altijd klaar stonden om mij uit de brand te helpen wanneer ik weer eens klem zat met mijn planning of letterlijk in de file.
Mijn ‘social support’ netwerk heb ik opnieuw moeten opbouwen. Dat kost tijd. Wie vetrouw je je kostbare bezit toe? Op wie kan je rekenen? Wie is die schouder? ‘Heb je dan geen helper die kan oppassen?’ is de veelvoorkomende reactie. Nee dus. Inmiddels heb ik lieve vriendinnen en een klein legertje aan oppasmeiden.

In het begin voelde ik een mix van onzekerheid en bezorgdheid om Mees. Zit ik om 23:30 uur ’s avonds in een taxi in een vreemde stad en hij is thuis met een nieuwe oppas. Ook dit hoort er bij. Mezelf weer overgeven aan deze nieuwe situatie. Gelukkig gaat dat snel. De behoefte aan mijn eigen avondjes sporten en gezelligheid wint het van de onzekerheid. En Mees is happy met de oppas. Wat ik mij alleen niet direct heb gerealiseerd is dat deze expatkinderen ook weer snel kunnen verhuizen. Niets is zeker in het expat leven.
Dat het werk-reis patroon in dezelfde frequentie wordt voortgezet in KL lag niet in ons verwachtingspatroon. ‘Afgelopen jaar heb ik meer dan 160 dagen doorgebracht in het buitenland’ Huh? waren het nog zoveel maanden? Ik knap uit mijn expat bubbel en sta direct met beide benen op grond. Dit was niet de bedoeling van ons avontuur. Family time zou het zijn in Azië. Ook dit hoort bij het expat leven.

Balans
Als ik om mij heen kijk in mijn vriendinnen groep is het een redelijk ouderwetse verdeling. Voel ik mij even teruggezet in de tijd. Veelal zijn de mannen uitgezonden voor hun baan, reizen ook (veel) in de regio en de ‘moms’ zijn CEO van het huishouden, zorgen voor de kinderen, financiën, sportclubs, huiswerk, playdates etc…
Het ouderschap is bij ons (en meerdere gezinnen met ons) niet helemaal in balans. Voor een groot deel van de tijd neem ik de rol van mama én papa op me. Ik kan lezen en schrijven met Mees, ben de stabiele factor en hij is het gewend. Al blijft het soms verwarrend wanneer Mees de tafel dekt voor twee personen. ‘Uhm, papa is ook thuis vandaag’ Oh, komt papa thuis en eet hij mee dan?’

Deze weken wanneer ik er alleen voor sta draait de geoliede machine op volle toeren. Mees en ik hebben zo onze eigen dingen. Naar een museum, met de step naar het park, koffie drinken en ‘date night’ bij ons favoriete Italiaanse restaurant mag niet ontbreken. En zeker in deze weken is het fijn vriendinnen te hebben die het begrijpen. Met een antwoord ‘Yes, I am single parent upcoming weeks’ weet iedereen hoe de vlag ervoor staat.

#expatlife | #singleparenting | #endoor | #KLlife