De dagen zo vlak voor vakantie beklimt mijn relaxmodus de Mont Ventoux qua vakantiestress. In een hoek ligt een hoopje tassen, kleding en noodzakelijke items. Ik weet nog steeds niet wat mij bezielde om het idee te opperen midden in de week te vertrekken en de dagen ervoor tot in de late uurtjes mijn werk af te maken. Zoals altijd, wie hou ik toch elke keer voor de gek? Tel daar bij op de drang het huis op te ruimen, was en strijk weg te werken, schoon beddengoed, want oh dat is zo relaxed thuiskomen. Waar deze huishoudelijke tic toch elke keer vandaan komt.
Nog snel een vakantiepakket voor Mees in elkaar gezet. HET vakantie-onderweg-pret-pakket was een feestje kan ik mij nog herinneren van onze vakanties vroeger. ’s Ochtends even snel langs de bakker voor wat proviand voor een jochie. Bij het zien van de gesloten deuren, slaat mijn geheugen aan, Oh ja vergeten, deze fijne bakker is dicht op woensdag. Uiteindelijk met een geur van vers gebakken croissants op de achterbank, een bakje gekookte eieren voor manlief en grote mok koffie draaien we de snelweg op naar het Zuiden.

Take a break
Onze beamer denkt graag met ons mee, onderweg krijg ik de vraag “Would you like to take a break?’ Moet ik nu een conversatie starten met mijn auto omdat hij vindt dat ik te lang achter het stuur zit? Terwijl mijn medepassagier zich in volle concentratie richt op zijn werklaptop (ook zo’n zekerheidje van op vakantie gaan) hoor ik een kleine stuiterbal vanaf de achterbank alle raceauto’s opnoemen die voorbij zoeven. ‘Kijk weer een Porsche, hee, maar dat is heel stom’ Mijn aandacht is gewekt, een jochie die deze bolides niet mooi vindt? Vanuit mijn ooghoek zie ik het en begrijp hem meteen. Zoiets als een Chanel little black dress met crocs oftewel een mooie Porsche met een gigantische sleurhut er achter. Wie dit toe laat op de snelweg…

Na regen komt
Het maakt niet uit welke grens we oversteken, overal zijn wegversmallingen, wegafsluitingen en werkzaamheden. Om er helemaal een feest van te maken begint het te regenen net na onze wisselbeurt wanneer ik achter het stuur zit. Zodra het 1e tolpoortje achter ons ligt, komen we in een andere wereld terecht. De grote grauwe grijze regen wolken worden zwarter en druppels ketsen hard op de voorruit. De ruitenwissers zwiepen op volle snelheid van rechts naar links zich verontschuldigen dat ze niet sneller gaan. Mijn snelheid daalt drastisch net als alle andere weggenoten, behalve een sporadische Italiaanse coureur die ons met hoge snelheid voorbij sjeest. Mijn handen klem ik steeds steviger om het stuur en voel de aquaplaning. En waar is de auto die nu meedenkt en zegt ‘Take a break?’. Uiteindelijk verschijnt een lichtere lucht aan de horizon en na 2,5 uur ben ik er ook wel even klaar meer. Zodra manlief achter het stuur kruipt verschijnt een heerlijk zonnetje. We naderen de zoveelste wegomleiding en deze keer niet voor niets. Losliggende takken en enorm veel bladeren worden van de weg gehaald, in het dorpje zien we bij elk huis wel iemand zijn dak repareren, takken verslepen, tuinhekken en andere attributen bij elkaar verzamelen. Bij sommige bewoners zie je de ontreddering op het gezicht, de politie en brandweer probeert alles in goede banen te leiden, het verkeer tussen omgevallen bomen, stukken daken en alles wat een paar meter verder is neergekwakt door de wind. ‘Hoe is het bij jullie, ik hoor allemaal enge berichten’ zie ik een uur later op mijn telefoon. We lezen dat de storm over het dorpje is geraasd en een inwoonster het leven heeft gekost. Weerswaarschuwing code rood is nog actief, we bereiden ons voor op een spannend nachtje in de tent. Met het tikken van de regendruppels op het tentdoek vallen we in slaap om de volgende dag met gerommel van onweer gewekt te worden. Nog een vakantiezekerheid, na regen komt zonneschijn!

#vakantiestress | #storm | #regenboog | #zon