Het jeugdjournaal is vaste prik bij ons thuis. In ieder geval een aantal avonden per week. Er is uitgebreid gesproken over de boevenbende, de beerput uit medialand die opgetrokken wordt. Ook ik heb met veel walging gekeken naar de uitzending en berichten gelezen. Onze achtjarige heeft hier veel vragen over, voor ons niet meer dan logisch dat dit onderwerp tijdens het avondeten en ontbijt over tafel gaat. Tegelijkertijd gaat de aandacht van het programma ook uit naar de (booster)prikbende, ben jij al lid? Alle kinderen ontvangen een brief met een uitnodiging voor een vaccinatie zegt de nieuwslezer. ‘Mam, ik krijg een brief!’ hoor ik enthousiast en zie naast mij twee gestrekte armen de lucht in gaan. Is het nu de vaccinatie of de ouderwetste briefpost die zorgt voor veel vervoering. ‘Hey, waarom heb ik nog geen brief?‘ is de vraag de volgende avond. Iemand heeft prik-post-behoefte.

Boosterbehoefte
Daar sta ik dan op een vrijdagmiddag in de rij in een groot evenementencomplex. Bij de ingang wordt direct weer een splitsing gemaakt naar leeftijd; ouderen links en jongeren rechts. Wachtend in het Efteling zigzag rijtje voor jongeren slaat de twijfel toe, was het nu tot 45 jaar? Naar mijn idee val ik nog steeds aan de goede kant. Of is dit de ontkenningsfase? Langzaamaan, mijn ongeduld zwelt al op, schuifelen we als een stel pinguïns, die in de diepe zwarte zee springen, naar voren. Deze keer sta ik toch met een iets ander gevoel op mijn beurt te wachten. Is dit nu voortaan de routine, gezamenlijk in de rij voor een onderhoudsprik? Eindelijk komt de incheckbalie in zicht, nog een uitgebreide controle op alle gegevens en door naar het booster bushokje. Alles wordt tot in detail uitgebeeld, hoe je het beste je mouw kan opstropen bijvoorbeeld. Ik wist niet dat er verschillende manieren zijn. Met een ferme ruk trek ik mijn mouw omhoog. De aardige man checkt nog voor de laatste keer mijn geboortedatum, 11-11. ‘Nou bij jou is het altijd feest’ zegt hij op jolige toon. Jeeh, wat heb ik deze opmerking al lang niet meer gehoord. Ja hoor mijn feestneus heb ik altijd op. Laat het Pfizerfeest maar beginnen, hup die spuit er in. Met een vertwijfelde blik plakt hij nog een pleister ergens op mijn bovenarm. ‘Ik denk dat het hier moet zijn en nog 1 tip wel goed drinken vandaag, dat helpt’ Ondanks dat het weekend voor de deur staat, bedoelt deze behulpzame man geen glas alcoholisch druivensap. Echt een dry January gevoel.
Onder toeziend oog van ‘security’ neem ik plaats op een lege stoel in de ‘wachthal’. De andere leden van de boosterbende staren geconcentreerd in hun mobieltje of zijn driftig aan het typen. Ondertussen probeert de GGD gebruik te maken van deze wachttijd met een wervingscampagne. ‘Your career starts here’ staat er met grote letters op het scherm. Ik wacht op het flitsende wervingsfilmpje. Niets?, is dit het? Met een zin probeert de GGD nieuwe medewerkers te lokken? Ik denk niet dat mijn carrière hier begint…

Wanneer gaan we?
‘Mag ik u QR-en’ vroeg laats iemand. Gek genoeg kijkt niemand raar op en we pakken gedachteloos ons mobieltje om ons te laten QR-en. Waar ik naar uit kijk? Eindelijk samen ideeën uitwisselen onder het genot van een dampende kop cappuccino in een gezellig koffietentje. Wanneer gaan we? Maar eerst met een achtjarige naar de vaccinatiestraat. ‘Mam, ik heb de brief!!’

#boosterbende | #vaccinatiebehoefte | #qr-en | #endoor