‘Wanneer mag jij? Ben jij al gevaccineerd?’ De vraag van dit moment. Opeens zie ik de jaartallen oplopen voor de vaccinatie oproep. Het is een soort spanning die wordt opgebouwd naarmate de week vordert. Wanneer manlief zijn prikdatum al heeft gereserveerd, duurt het ongetwijfeld nog even voordat ik aan de beurt ben. En soms word je positief verrast, zomaar op een zonnige zaterdag in mei.

Op social media lees ik het bericht dat mijn geboortejaar is ‘open’ gezet. Lopend over straat, zeg maar gerust 2 keer struikelend, bijna omver gefietst, vul ik alles in en verschijnt de melding ‘U kunt online geen afspraak maken’ Huh? Een binnensmondse vloek volgt. Mijn geduld wordt weer op de proef gesteld, vijf minuten later nog een keer proberen. Yes, na alle vragen volgt het afspraken scherm, vertwijfeld, verbaasd en met lichte opwinding staar ik naar de opties. Zie ik het echt goed? Er staat toch echt 30 mei, dus morgen al, zeg ik bevestigend tegen wie het horen wil. Zonder aarzelen druk ik op de knop. Geeft toch net een ander gevoel dan de verzendknop voor de zoveelste online aankopen.

Vaccinatie vrolijkheid
In plaats van mijn zondagochtend hardloopritueel rij ik nu naar mijn bestemming in het heerlijke ochtendzonnetje (wat heb ik dit gemist) met knalblauwe lucht en een gevoel van blijheid gemixt met een sprankje spanning. Laat ik het houden op vaccinatie vrolijkheid. Bij de afslag zie ik de gele richtingsborden al van verre in het zonlicht schitteren, eerst nog even een paar stoplichten, voorbij de tabaksindustrie met zijn jaren 70 Oostblok bruine gebouw en dan achter de bomen zie ik de witte punten van festivaltenten voor mij opdoemen. ‘U heeft uw bestemming bereikt’ zegt de vriendelijke stem.

Als een mak schaap volg ik de aanwijzing van de parkeerbegeleiders. Druk gebarend, zwaaiend dirigeert ze mij tot aan het vak waar ik mag parkeren. Mondkapje op en gaan. Onder het grote bord vaccinaties loop ik naar de ingang, rechts staan rolstoelen voor de hulpbehoevende medemens al klaar. Wel even opletten om in de juiste rij te gaan staan BioNTech/Pfizer of Janssen. Ik heb gelijk een vakantiegevoel zoals bij de douane, resident or non-resident of het Efteling gevoel, met zijn alleen wachten in de rij voor de vaccinatie achtbaan, alleen zonder irritant deuntje. Links is de grijze brigade oververtegenwoordigd, ik stap met een ferme pas naar rechts het Janssen straatje in. Op de grond liggen de 1,5 meter stippen. Waarom trekt dit altijd zo mijn aandacht? Dit kan toch ook leuker? Elke keer een andere smiley of een nieuwe boodschap, iets om de nieuwsgierigheid te prikkelen? Wachten kunnen we wel leuker maken…of is dat te veel entertainmentgehalte?

Er is genoeg te zien.
Allerlei pluimage staat in de rij. Mensen met bleke snoetjes of hyperenthousiast de spanning wegpraten, badslippers zijn ook gesignaleerd evenals de huispakken. In de rij naast mij staat een mevrouw op leeftijd in een mooi paars ‘kleedje’ met chic handtasje en muiltjes, ook niet te vergeten de aandacht voor bijpassende coupe en make-up. Misschien het uitje van de dag? En waarom ook niet voor een prik er op je paasbest uitzien? Na de slinger de slang route komt het eerste loketje in beeld. Check ik mag door naar de volgende stip. ‘U kunt mee met de man in het witte poloshirt, u kunt tegenover loket 16 plaatsnemen’ zegt de vriendelijke dame. Al kletsend kom ik bij ‘mijn bestemming’, loketje 16. Ik vlei mij neer op het grijze stoeltje en wacht netjes op mijn beurt. Na de vragenronde heel even wachten totdat het lampje op groen staat, het sein om door te lopen naar de ‘prikdame’. Hoppa binnen een paar minuten geregeld, nog even een aantekening in het gele boekje en klaar.

Voor de ingang van een grote ruimte staat de man in het witte poloshirt ‘U kunt hier 15 minuten wachten’. Wachten?, niet mijn sterkste kant. Ik stap in een zaal met mooie witte lampen aan het plafond waar ik iedereen braaf zie zitten en de meest gekke armbewegingen maken. In de hoek staat een zielig verlaten, saaie selfie stand, ik mis de Aziatische selfiecultuur waar ze hier vast iets creatiefs van hadden gemaakt. (te veel entertainmentgehalte?). Ik hou het al snel voor gezien, vervolg de route door de ‘slurf’, om in vliegtermen te blijven, naar mijn nieuwe bestemming.

Vakantiegevoel
Bij thuiskomst trek ik direct mijn hardloopschoenen aan en geniet van de zonnige zondag. Ik trek weer in de plooi met deze temperaturen. Met een grote glimlach kijk ik uit naar een mooie, warme zomer MET extra stevige knuffels en hopelijk over twee maanden het echte vakantiegevoel. Ik kan niet wachten!

#vaccinatie | #vakantiegevoel | #samen