‘Oh jij bent DIE reiziger’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik ben heel even sprakeloos, te verbaasd voor een reactie. Ik bel alleen even naar aanleiding van mijn eerdere sollicitatie, maar blijkbaar word ik niet gezien als potentiële werknemer. Een nieuw hokje is toegevoegd waar ik, zonder het zelf te beseffen, in geduwd wordt. Van orphan spouse, stay-at-home-mum, expat wife, het door mij zo gehate lady of leisure, dan nu de toevoeging van reiziger. Wat is de volgende? Wie het weet mag het zeggen.

Solliciteren verrijkt je leven
Wonen in het buitenland verrijkt je leven of dit ook geldt voor solliciteren? Nou in ieder geval geeft het inzicht in de denkwijze van de gemiddelde kantoorklerk, die bij het woord Nivea denkt aan het eeuwenoude crèmepje. Tijdens mijn zoektocht naar een nieuwe baan heb ik veel boeiende gesprekken gevoerd met verschillende mensen, recruiters, werkgevers en wat kom je dan veel te weten over de (soms bekrompen) gedachtenspinsels van de werkende brigade. Afgelopen jaren keek ik door een wereldse bril, vol nieuwsgierigheid, flexibiliteit naar de mooie toekomst met onzekerheid als constante factor. Je weet tenslotte nooit wat er morgen gebeurd. De flexibiliteit, het iets verder kijken dan de kadasterlijnen van het bedrijf, het onbekende, net even buiten de lijntjes kleuren, viel mij vies tegen in deze gesprekken.
Staan wij Hollanders dan wel zo open voor verandering? Of houden we toch krampachtig vast aan het bekende? ‘Je komt niet uit de branche, dat kost ons te veel tijd om in te werken‘, geen of te veel ervaring hebben, de angst voor een (te) korte arbeidsrelatie. Tegen het einde van het gesprek, wanneer de moed is verzameld, wordt opeens DE vraag uit de hoge hoed getoverd ‘Denk je nog een keer naar het buitenland te gaan?, Hoe lang blijf je dit keer in Nederland?’ Noem mij naïef, ik zat in de ik-wil-aan-de-slag-modus en had niet verwacht dat dit zo’n issue zou zijn. Voor mij valt de vraag in dezelfde categorie als ‘Denk je nog kinderen te willen?’ Althans eenzelfde onbehaaglijk gevoel komt in mij boven.
Begrijp mij niet verkeerd, ik heb ook heel veel mooie, onverwachte gesprekken gevoerd en inspirerende nieuwe mensen ontmoet.

Zeg het met woorden
Lachwekkend of eigelijk dieptriest zijn ook sommige vacatureteksten. Een waslijst aan eisen tot in detail beschreven, inclusief gewenste jaren ervaring per onderdeel, waar zelfs de doorgewinterde manager niet aan voldoet, een hele flexibele organisatie zoals ze zichzelf omschrijven, maar wel verplicht van 9:00-17:00 op kantoor en thuiswerken is niet mogelijk. Hallo, is er geen covid? Flexibiliteit en modern werkgeverschap is nog lang niet overal aanwezig. Of de zin ‘je wordt tewerkgesteld…’ En die keer dat ik heel enthousiast werd van een mooi, duidelijk beschreven vacature alleen tijdens het kennismakingsgespek het gevoel een mislukte blind date te hebben. Totaal geen match, de uitstraling, het gevoel, de uitspraken stonden haaks op de omschrijving. Welk reclamebureau is hiervoor ingezet?

Working mum
Inmiddels is het sollicitatiespel voorbij, heb ik een mooie baan. Het startschot voor een nieuwe vragenronde. ‘Oh dan ga je zeker 3 dagen werken?’ Wanneer ik aangeef een 36 urige werkweek te hebben (daarmee ben ik nog steeds een parttime prinsesje) volgt al snel ‘Maar hoe ga je dat dan doen `thuis?’. Waarom wordt deze vraag nooit aan manlief gesteld? Ja, het is even schakelen, net zoals bij zoveel andere gezinnen, mijn planning vaardigheden komen als vanzelf bovendrijven en met manlief die niet meer de hele wereld bereisd, kan het alleen maar mee vallen. En soms dondert het kaartenhuis in elkaar, daar vinden we dan ook wel iets op.

Voor nu heeft deze loedermoeder haar working skills weer opgepoetst en is met volle nieuwsgierigheid aan de slag in een onbekende omgeving en kijkt met een glimlach naar de toekomst. ‘Outside your comfort zone is where the magic happens’.

#newadventure | #carriere | #endoor