Moedersdag
Gisteren was het moederdag. Op social media kon je er niet omheen, `de meest lieve familiefoto’s, knutsel- en kleikunststukken, zelfgemaakte sieraden vullen mijn timeline inclusief zoetsappige bijschriften, zelfs het weerbericht op de radio staat in het teken van moederdag. Ook ik doe mee. Hoe vaak krijg ik nu een zelfgeschreven gedicht van mijn stuiterballetje. Ik ben nog elke dag dankbaar dat het mij gegeven is, draag de mama titel met trots en besef heel goed dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Vier je eigenlijk moederdag? Geef je extra aandacht aan je moeder op deze dag of is het een herdenkdag? Sta je bewust stil bij jou eigen moederschap?

Net als Valentijnsdag is Moederdag een commercieel hoogtepunt voor heel veel bedrijven. Weken van te voren worden etalages omgetoverd, de online spam van nieuwsbrieven, social media posts vliegen door je beeldscherm. Tussen al het commerciële moederdag geweld trok een speciaal bericht mijn aandacht. De mogelijkheid om je af te melden voor moederdag aanbiedingen. Het gevoel, de emoties die deze reclames bij (vooral) vrouwen oproept, kan ik mij heel goed indenken. Gelukkig heb ik mijn moeder nog dichtbij, we wonen weer in hetzelfde land en mijn wens om moeder te worden is na jaren onzekerheid ingevuld. Waarom is dit niet eerder gedaan door bedrijven? Als we in heel veel branches een shift maken naar ‘HET klant denken’ (veelal blijft het bij denken en ontbreekt de aandacht, het daadwerkelijke gevoel en ervaring), hier kan menig organisatie een voorbeeld aan nemen en weer een pijnlijke confrontatie voorkomen.

Bij ons thuis begint het theaterstuk al een paar dagen van te voren met de grand finale op de bewuste zondag of moederSdag zoals Mees het sinds twee jaar noemt. Zondagochtend geen teken van gerommel in de keuken voor een ontbijt, daarentegen wordt mij direct vriendelijk verzocht lekker een rondje te rennen buiten. Oeps, moederdag vergeten! Uiteraard speel ik het spel als volleerd actrice mee. Na een uurtje keer ik nietsvermoedend huiswaarts. Alle gordijnen zijn gesloten. Met een rood bezweet hoofd stap ik binnen en vriendelijk begroet door confetti ballonnen aan de deurklink en hartenslingers. Links in mijn ooghoek zie ik een jochie de hoek om springen ‘Surprise!’ gevolgd door een grote schaterlach ‘Heb ik je weer gefopt’. Vorig jaar in KL was het heel goed gelukt met een verrassingsbrunch en dat vond Mees zo leuk dat hij het dit jaar nog eens dunnetjes over wil doen. Na de ‘treasure hunt’ mag ik aan de mooi gedekte tafel zitten om de pakjes met chocolade, macarons, nog meer chocolade te openen.

Niet perfect is heel ok.
Mama’s zijn niet perfect. Althans ik niet. En wat is de definitie van perfecte moeder? Wat die ook is, ik heb niet de ambitie daar aan te voldoen, ik doe al jaren maar een dotje en dat bevalt uitstekend. Heel moe word ik van al die ‘perfecte’ mums in de imaginairy instaworld van perfectie. Vaak goed gekleed (waar zijn die snot vlekken of pasta, chocolade vegen op je nieuwe blouse?), volledig in de ‘maquilliage’ en zeggen ‘Oh nee hoor dat doet mijn zoon niet’. Is het een soort ijking hoe je op de moederladder presteert? Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Spring je niet een keer uit je vel waarbij een stortvloed aan nieuwe woorden de ether in wordt geslingerd? Nooit een keer een short fuse, vergeten iets mee te brengen naar school, de lunchbox gevuld met iets anders omdat het brood op was? Te laat zijn voor de BSO en even geen gezond diner deze avond? Ik kan nog wel even doorgaan…

Net als elke moeder heb ik ook af en toe mijn twijfels, zeker nu ik weer volledig werk, de balans weer probeer te vinden. ‘Mam, je bent een lieve, mooie, soms hele gekke mama en ik ben blij voor jou dat je weer werkt.’ Hier doe ik het voor! Ik-doe-maar-een-dotje-mama zijn, is heel ok!

#moederdag | #ubermoeder | #allesvieren