De Arena kleurde afgelopen dagen oranje, wij zitten gespannen uitgedost voor de tv inclusief ‘plakplaatjes’. ‘Nee mam, het zijn tattoos! Oh en wanneer gaan we naar Ajax en de autoraces?’ Sinds KL staat dit al twee jaar op zijn to do list, die er subtiel bijgehaald wordt deze dagen.
Heb jij er al last van? Wat gaat er gebeuren als we straks alles loslaten? Komt iedereen weer tot bloei? Verdwijnt de bozigheid naar de achtergond en neemt de blije medemens het stuur over? Staan we lachend in de file naar kantoor of zwetend zij aan zijn naast elkaar in de kroeg tot in de late uurtjes? Het woord versoepelingen kan ik de laatste tijd niet meer horen, bij de persconferenties zit ik niet meer aan de buis gekluisterd. Eigenlijk ben ik allang blij dat er heel veel wel weer kan en om de mondkapjes maak ik mij helemaal niet druk, is het dan echt zo erg?
Social media stroomt weer vol met kiekjes van gezellige tafereeltjes aan het strand, vakantievierders op een zonnig eiland, in oranje uitgedoste fans met bijbehorend biertje. De bananbread, puzzels en andere pandemie hobby posts zijn definitief verleden tijd. Transformeren we ons in no time van holbewoners naar maximizers inclusief de bijbehorende keuzestress door de overvloed aan mogelijkheden ineens? Zien we de wereld als een grote snoepwinkel. Komt de angst om iets te missen als boomerang weer terug? oftewel de terugkeer van luxeproblemen?

Joy or fear
Gaan we nu van Joy Of Missing Out weer naar Fear Of Missing Out? Ik had een soort haat-liefde verhouding met de hele situatie. Heel lang kon ik er goed mee omgaan, tenslotte konden we in Nederland heel veel ook wel in mijn ogen. Het is maar wat je gewend bent. ‘Ik vond het ook wel lekker even geen verplichtingen, het gaf mij een bevrijdend gevoel, geen sociale verplichtingen’ heb ik ook gehoord. Het positieve effect van een ander focus tijdens de pandemie, het bewust genieten van iets wat je mist. Naar gelang de tijd verstrijkt, komt de omslag. De ‘joy’ verdwijnt naar de achtergrond, het echte missen in combinatie met ongeduld drijft naar de oppervlakte.
Het hele fomo effect is de laatste jaren gelukkig aan mij voorbijgegaan. Ik heb (nog) niet de drang overal bij te moeten zijn ‘oh, je had er bij moeten zijn’ ook zo’n dooddoener. Nee zeggen en keuzes maken is ook een kunst.

Ik kan niet ontkennen dat de aanblik van een vol uitgelaten terras met blije, verbrande of te zongebruinde koppen, een glimlach op mijn gezicht tovert. Zo hoort de binnenstad te zijn op een mooie zinderende zomerse avond zoals afgelopen week. Het hele sociale gebeuren, (nieuwe) mensen ontmoeten, de oer Hollandse gezelligheid. Onze agenda loopt langzaamaan weer vol, stroomt nog net niet over. De schema’s wie wanneer thuis is, wel of geen oppas nodig, hangen weer in de keuken. Het zo gehekelde Hollandse ‘Ik kijk even in mijn agenda of het kan’, hoor ik mezelf steeds vaker zeggen. Waar is de spontaniteit dat je ’s ochtends bij iemand voor de deur staat voor een koffie of een appje tijdens werk ontvangt met ‘ga je mee naar het terras vanavond?’ Die spontane acties, kunnen we dat er inhouden? Dat zijn altijd de mooiste.

Altijd alles vieren
Etentjes, borrels, wedstrijden, stedentrips, shopdagen en vakanties staan omcirkeld in mijn agenda. Altijd alles vieren. Dat is wat ik de laatste jaren wel heb meegekregen. Je weet nooit hoe het loopt. In plaats van angst iets te missen, vier alles! Laat die zinderende zomer maar weer komen.

#fomo | #allesvieren | #zinderendezomer