Afgelopen week stond in het teken van de kinderboekenweek met thema ‘Worden wat je wil’. Als kind is er van alles voorbijgekomen van arts, reclamemaker, fotograaf, skileraar, fysiotherapeut tot astronaut, zoiets schreef ik meestal in de vriendinnenboekjes. Wie kent ze niet. Al snel werd duidelijk dat bij de exacte vakken niet mijn talenten liggen en met veel, heel veel uren studeren ik het misschien zou kunnen halen. Voor bepaalde beroepen knikkerde ik al snel in het bakje ongeschikt. En toch trekt die omgeving nog steeds mijn aandacht. Onlangs nog. Het ziekenhuiswezen weer van dichtbij mogen ervaren. Zodra ik de draaideuren bij de ingang instap, staat mijn nieuwsgierigheid aan. Wat zorgt ervoor dat ik het nog steeds een interessante omgeving vind? Zijn het de mogelijkheden die ik zie hoe het klantgerichter kan? Het idee van mensen helpen? Oh, kan een chefkok alvast iets doen aan het voedsel van het ziekenhuis? Maar net zo goed tijdens de sportclinic met onze Olympische helden, de vibe van de topsporters en de organisatie kreeg ik hetzelfde nieuwsgierigheid gevoel.
Vroeger was ik altijd in de weer met tekenen, eigenlijk meer ‘doodlen’ of dingen ontwerpen. Van een horloge die ik dan een paar jaar later letterlijk in de etalage zag, een kinderspel of voor een schoolopdracht een reclame uiting moeten maken en vol zelfvertrouwen doorsturen naar het desbetreffende kledingmerk. Helaas net geen echte commercial geworden, van de goedgevulde goodiebag die volgde werd ik ook heel blij.

Wat wil je worden?
Waarom vragen we dit eigenlijk alleen aan kinderen en wordt deze vraag veel te weinig gesteld na je 30e of 40e? Word ik geacht al te zijn waar ik vroeger over droomde? Stopt het dromen wanneer je volwassen bent (en wanneer is dat?). Waarom kijkt het merendeel raar op als iemand besluit een carrière switch te maken en dus bewust kiest voor zijn (hervonden) nieuwe droom op zijn of haar vijftigste. En bij deze vermijd alsjeblieft het woord passie!
De toekomst, daar is Mees af en toe mee bezig. Vorig jaar stond arts, politieman en YouTuber nog op zijn ‘carrièreladder’. Nu ligt de focus op het opzetten van een eigen raceteam inclusief zelf ontworpen auto. Ik zeg worden wat je wil, alles kan! Het 1e ontwerp en de planning zijn al in de maak. ‘Na school moet ik eerst nog naar de universiteit, techniek studeren’ Die technische genen van manlief zijn al goed doorgekomen, daar is niks mee. ‘Maar mam, dan gaan we ook heel veel landen bezoeken in ons eigen private jet en dan moet jij mee’. Lijkt mij een fantastisch avontuur, ik zeg ja!

Wanneer?
Zou het niet leuk zijn om ook als volwassene met de onbevangenheid van een kind te dromen? Tenslotte moeten we allemaal langer doorwerken, laten we het dan wel leuk maken. Ik ben enorm blij weer aan het werk te zijn, samenwerken, nieuwe ontmoetingen, organisatie perikelen herkennen, klanten blij maken, maar moet ik mijzelf ook niet eens vaker de vraag stellen ‘wat wil je worden?’ (de vraag beantwoorden dus) Doe jij dat? als een soort check voor je eigen carrière levenspad. Het creatieve deel in mij ligt op zijn gat, de automatische piloot neemt de overhand en de verwondering ebt langzaamaan weg. Is het heel raar dat ik, 40+ something ineens weer ga twijfelen? Toch die gezellige koffiebar & smoothiebar, boek schrijven, film maken of ontwerpen? Enneh wanneer is dat later als ik groot ben…?

#wordenwatjewil | #dromen | #future