In de herhaling?
De kop is er af! De eerste weken van de strenge lockdown zijn voorbij, we moeten toch een beetje positief blijven. Komt er versoepeling medio januari? Al kijk ik met gespannen nieuwsgierigheid naar de nieuwe cijfers en hou rekening met alle scenario’s. In KL kwam om de twee weken een nieuwe boodschap, vaak met de melding: we verlengen de lockdown met weer twee weken.

Maandagavond 14 december, ik zit aan de buis gekluisterd net als veel Nederlanders. De geruchten over nieuwe strengere maatregelen gingen al rond. Bij de woorden ‘Nederland gaat op slot’ krijg ik een flashback naar begin maart de berichtgeving over de 1e lockdown. De hele avond heb ik een troosteloos gevoel. Na meer dan 3 maanden homeschooling gevolgd door een extra lange ‘verhuis-vakantie’ van nog eens 3 maanden vond ik het een zegen dat de scholen in Nederland gewoon open waren. Mees kreeg les, kon sporten, verjaardagsfeestjes werden gehouden, alsof eigelijk alles redelijk normaal was. Ben ik er op voorbereid weer thuis te zitten met een kleine stuiterbal komende weken?
Bij het horen van het nieuws over de sluiting van de scholen, zie ik naast me een verdrietig hangend koppie. ‘Ah, kan ik weer niet naar school? Mag ik nog wel afzwemmen?’. Na de uitzending zit ik met een teleurgesteld jochie en probeer hem op te vrolijken. Gelukkig komt al snel Polly weer om de hoek. We mogen nu in ieder geval nog naar buiten, over straat lopen, naar het bos, parken zijn open, we kunnen fietsen en met vriendjes afspreken. Dat zorgt al voor een kleine twinkeling. Familie woont in hetzelfde land in plaats van op verschillende continenten. We kunnen nog de provinciegrens over en onze bewegingsvrijheid is groter dan een straal van 10km.

Dichtbij en toch ver weg
Feestjes, meidenweekend, uiteten of een reis boeken zit er voorlopig niet in. Het liefst sta ik over een paar weken met een pruik hossend in de kroeg zij aan zij met vrienden of nog liever op de lange latten, de winterzon in je gezicht, de vrijheid voelen tijdens de afdeling van de zwarte piste.
Niets is meer ‘normaal’. Kerst vieren we met de helft van de familie en via FaceTime toosten we op het leven. Zijn we ‘thuis’ kunnen we elkaar alsnog niet ‘live’ zien, een schrale Kerst met gesplitste familie. In plaats van 2e kerstdag opgedirkt in mijn mooiste ‘kleedje’ aan de gedecoreerde lange kersttafel is het een knus gezinstafereel met als afsluiter de kerstfilm marathon, waar de klassieker Love Actually niet mag ontbreken. (bij jou toch ook?)
Veerkracht en weerbaarheid, de veel gehoorde woorden afgelopen weken. Ja, we moeten veerkrachtig en weerbaar zijn en tegelijkertijd rijst de vraag. Hoe lang nog? Sociale of emotionele eenzaamheid liggen op de loer, het missen van de sociale contacten, gemis van innige, diepgewortelde, warme contacten, verbinding met anderen. De energie die dit geeft. Hoe lang hou ik dit vol? Mijn onrust, ongeduld, monkey mind of hoe je het wilt noemen wordt elke dag een beetje op de proef gesteld.

Samen
Op een mooie koude winterochtend loop ik door het bos, zie de zonnestralen door de bomen, de schittering tekent een glimlach om mijn gezicht. In de verte zie ik een man en vrouw beide in een elektrische rolstoel, benen bedekt met een ouderwets rood geruit flanellen dekentje, pompon muts over de oren getrokken hand in hand rijdend de zon tegemoet.
Ik kan niet wachten op de spontane ontmoetingen, elkaar iets te lang omhelzen zonder dat het vreemd voelt, maar juist de herinnering tot leven brengt. Wie heeft er nou geen ‘hug’ nodig? Deze blondie gaat nu eerst naar buiten, haar lange lokken laten wapperen, uitwaaien op het strand, rondjes rennen in het bos of fietsen in vrijheid. We zitten tenslotte in een lockdown met deze luxe. Samen is leuker dan alleen. Kom maar op 2021!

#houvol | #luxury | #samen | #endoor