Thuis
Behendig draai ik de thermostaat naar standje tropisch. Op de achtergrond hoor ik de jingle bells van bekende kerstliedjes uit de speaker komen en zing alles (vals) mee. Ik staar naar de doos met kerstpullen en voel de frustratie opkomen bij het zien van de kerstlampjes verstrikt in een grote bol van snoeren. Herkenbaar? Ik had het toch netjes weggelegd vorig jaar? Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Na flink wat gevloek en getier, met mezelf vooral, is eindelijk het begin en einde gevonden. Het optuigen van de kerstboom kan beginnen. Menig gezin heeft zijn huis al versierd soms met de meest wanstaltige, kitscherige lichtjes en decoratie wat het stiekem ook weer leuk maakt om vol verbazing naar te kijken. ‘Heb je nog GEEN kerstboom staan?’ Waar corona bij velen het kerstvlammetje al aangewakkerd heeft, sta ik niet vooraan in de rij met het kerstgevoel dit jaar, als een diesel komt het op gang. Hij staat. Wit met een touch of pink, want wie zegt dat een boom groen hoort te zijn?

Weer DE vraag
Naast de kerstboom-vraag is er die andere prangende vraag. ‘Wat mis je nu nog het meest?’ Lange tijd sta ik met één been in KL en één been in Nederland. Mijn twee ‘thuisen’. Net nu mijn rechterbeen een vooruitgaande beweging maakt, krijg ik DE vraag. En hup daar staat mijn been weer op de kruising naar het KLCC park en china town. Wat ik mis? De warmte, de zon. Niet te doen afgelopen dagen en dan te bedenken dat de thermometer nog maar net het vriespunt aantikt. Mijn handen en voeten zijn nu al ijsklompjes, verander ik straks in een Elsa? Bij de aanblik van kinderen achterop de fiets in korte broek (hoezo?!) schiet ik in standje Noordpool. ‘Mam, over 3 weken wordt het weer warmer, toch?’ Ik mis het uitzicht met palmbomen, bananenbladeren over de stoep. Zeker wanneer Mees onderuit valt met zijn step op de gladde bladerendrap en ik mezelf behoed van een glibberpartij, denk ik terug aan de goedlachse stratenvegers met hun bamboehoedjes. Ik mis het geluid van de tropische vogels, is toch net even anders dan de Hollandse dakduif, de gekko’s, die mij een rolberoerte bezorgden wanneer ze uit de gootsteen springen, de animerende kletspraatjes met de Grab taxi chauffeurs, maar vooral mis ik vrienden, de sfeer, het dagelijkse leven. ‘I wish you were here‘, zegt mijn vriendin via FaceTime. Je laat toch een stukje van jezelf achter.

Home isn’t a place, it’s a feeling
In KL had ik minimaal zes maanden nodig om te acclimatiseren, mijn weg te vinden om daarna de fase van twee ‘thuisen’ te omarmen. En eigenlijk, hoe gek het ook klinkt, doorloop ik een soortgelijke reis van emoties in Nederland. Wat heb ik mij vergist. Of zijn dit de naweeën van een verhuizing? Ondanks dezelfde stad, hetzelfde huis heb ik ook deze maanden nodig om ‘het gevoel’ te krijgen. JA, heerlijk vind ik het nu dicht bij familie en vrienden te zijn, zeker in deze pandemie tijden. De onzekerheid, flexibiliteit blijven bestaan en mijn wereldse bril hou ik nog even op. Het opbouwen van een ‘doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg-leven sla ik liever even over.
Met de kerstverlichting in de straten, de schittering van de sfeerlichtjes die vanuit de huizen straalt, de kneuterige gezelligheid, dierbaren dichtbij, borrelt er langzaam iets. Het gevoel van weer thuis zijn. ‘I have got that feeling…’

#thuis | #kerstgevoel | #endoor