We gaan nog even door

Sinds de start van de lockdown in maart is na elke berichtgeving vanuit de overheid de periode verlengd met 2 weken. Wanneer de ‘Maleisische Rutte’ zijn speech houdt, hoop je toch elke keer op versoepeling. Direct na de persconferentie stromen de appjes binnen met mededelingen van de overheid en berichten van vriendinnen ‘Heb je het gehoord?’. Voorlopig gaan we nog even door tot 9 juni. Dit betekent geen terugkeer naar school en een ‘virtual saying goodbye’. Voor de cijfer freaks, de stand in Maleisië is op dit moment: 1.210 actieve besmettingen, 5.571 mensen zijn genezen en 113 doden.
Op straat wordt er naar mij getoeterd. Ik zie een man achter zijn stuur druk gebarend naar zijn mondkapje. Een hint dat ik mijn mondmasker moet dragen. Uhm ik loop alleen op straat richting de supermarkt met verder niemand te bekennen in de wijde omtrek. Zodra ik de supermarkt nader, gaat mijn verplichte ‘accessoire’ weer op.

Sociale isolatie
Het idee van guards bij de ingang, videobewaking en een hekwerk rondom onze condo vond ik in het begin best gek. Hier is het heel normaal, je ziet het overal en went snel. Alleen in deze lockdown weken voelt het als extra vrijheidsbeperking, opgesloten in je eigen huis. Het hele sociale gebeuren, sociale interactie mis ik enorm. Daar kan geen FaceTime of honderden appjes tegenop. Samen sporten, samen kletsen met een dampende cappuccino, brainstormen over nieuwe ideeën, spontane ontmoetingen op straat. Ondanks dat ik het heerlijk vind om af en toe alleen te zijn, is na meer dan 8 weken lockdown wel duidelijk dat ik mensen om mij heen nodig heb. Sociale isolatie is niet voor mij weggelegd. En niet alleen voor mij.
‘Mam, wanneer mogen we weer naar buiten?’ Gewoon in het park spelen met vriendjes of naar het koffiestadje? Waneer mag ik nou eindelijk mijn verjaardagsfeestje geven voor mijn vriendjes?’ Mees is eind maart jarig geweest. Ik heb voorzichtig aangeven dat we dit waarschijnlijk niet meer in KL kunnen vieren. ‘Ik wil hier niet zijn!, Ik wil naar Nederland, daar mogen kinderen wel naar buiten en met elkaar spelen!’. Hier kan ik niets tegenin brengen.

Huidhonger
Niet alleen de omgang met elkaar veranderd ook het vocabulaire in de dagelijkse conversaties is aan het veranderen. Opeens hebben we het over social distancing, lockdown (deze kende ik alleen van school wanneer er weer een ‘emergency’ oefening was geweest), sociale isolatie, 1,5 meter samenleving, het nieuwe normaal en het woord quarantaine kan ik niet meer horen. Mondkapjes of ‘masks’ zoals ze hier genoemd worden is in KL niet vreemd en zeer gangbaar in het straatbeeld zeker in de ‘haze’ periode kan je niet zonder. Nu is zelfs in Nederland mondkapje een standaard woord in de dagelijkse gesprekken.
Huidhonger vind ik misschien we de mooiste. ‘Jij bent wel aanrakerig’ hoor ik wel eens. Niet op een verkeerd manier bedoeld, maar ik kan zeker snel iemand bij de arm pakken, hand op de schouder leggen, knuffel geven. Dit gebeurt automatisch. Genegenheid, affectie, liefde, warmte heeft elk mens nodig, toch? Aanraken is een levensbehoefte heb ik weleens ergens gelezen.

kiss or hug verleden tijd?
Ik word al verdrietig bij het idee van de 1,5 meter samenleving als het nieuwe normaal waarbij je elkaar geen knuffel kan geven. Als de lockdown voorbij is, is toch het eerste wat je wil je vriendinnen een dikke knuffel geven? Hoe is het straks bij onze terugkeer in Nederland? Het liefst vlieg ik iedereen enthousiast om de hals met een stevige knuffel. Voor nu dan maar alvast een virtuele ‘kiss and hug’ en straks…

#nieuwenormaal | #vrijheid | #kissorhug