Wat is de standaard?

In Nederland is het heel normaal elkaar drie kussen te geven, wat soms ook best gek is. Je kent elkaar net een paar minuten of bij de eerste ontmoeting, ja hoor de eerste klapzoen (of luchtkus) al ontvangen op rechts. Ik kan het erg waarderen en tegelijkertijd is alleen een hand soms ook prettig. Als vrouw ben je altijd de sjaak met dat gekus, gelebber, gezoen en dan nog maar te zwijgen over bijkomende hardnekkige geuren. Zelfs ’s middags na de lunch, waar de afzuiging het niet heeft gedaan, zweeft er nog een mix van mannengeuren om je heen. Dit channelleke kan de goed ruikende Chanelman erg appreciëren, maar zodra de Old spice aftershaves gemixt met lichaamsgeuren mijn neusharen bereiken, ontstaat abrupt een onpasselijk gevoel.
Vooral rond Nieuwjaar en verjaardagen zijn van die momenten. Oh handig er staat een bureau tussen ons in, ik steek een gestrekte arm uit voor een ferme handdruk. Even met mijn ogen knipperen, met een snelle Spider-Man beweging word ik om het bureau getrokken en snelle harry komt apenkooiend in een wereldrecord in mijn zone staan. Deze tactiek werkt dus niet…

My bubble 
In Mees zijn klas wordt aandacht gegeven aan begroetingen, omhelzingen, maar vooral staat hierin de eigen ‘bubble’ oftewel je persoonlijk zone centraal.
Op een filmpje zie ik Mees en zijn klasgenootjes met een hoelahoep draaien en zingen. ‘This is my bubble, where I feel comfortable, this is my bubble, don’t make it pop’. Na zijn uitleg over het item persoonlijke zone hoor ik: ‘Maar mam jij mag altijd in mijn bubbel komen hoor!’. En niet alleen bij Mees. Wanneer ik één van zijn klasgenootjes gedag zeg, stapt ze snel uit de ‘line’ en komt huppelend op mij af. Haar armen vliegen om mijn nek ‘I just want to give you a hug, bye Mees’ mum’. Ok, haar bubbel heeft een hele grote reikwijdte.

Kiss or hug
Met allerlei nationaliteiten en bijbehorende gewoonten worstel ik mij door de vreemde momenten of beland in gênante situaties. Hoe begroet je elkaar de eerste keer en daarna? Hoe ga je met elkaar om? Wat zijn beleefdheidsvormen van de Aziaten, Amerikanen, Australiërs?
Oh, toch wel een kus, twee zelfs. ‘You are Dutch? so three kisses right?’ of als ik een kus verwacht beland ik met een ferme ruk in een stevige hug waarbij het voelt alsof mijn borsten worden geplet bij een mammografie. Happend naar adem krijg ik er nog net ‘Oh hello, how are you?’ uitgeperst.
Na een sessie op school loop ik gezellig kletsend met een andere mum door de gang. Opeens voel ik een arm om mijn heup die mij met een kleine liefelijke beweging naar haar toetrekt. Huh? Ok, kan ook. Vriendelijk lachend, kletsend, synchroon heupwiegend vervolgen we onze weg.
Na een workout class elkaar een high five geven is de standaard. Ik doe wel gezellig mee. Aan het einde van een hockeywedstrijd tegen een gemixt team blijft ook lastig en tegenstrijdig. In de wedstrijd speel je vol tegen elkaar waarbij aanrakingen of soms bodychecks onvermijdelijk zijn. Na het fluitsignaal geeft de ene man wel een hand, de ander niet of toch maar een highfive.

Voorlopig blijf ik in KL onhandig kussen-huggen-highfiven. En straks in Nederland?. Dan is het weer gewoon de ‘Dutch approach’. Laat die Hollandse drieklapper maar komen.

#kiss | #hug | #highfive