Nieuwe week 
Soms is er een dag, in mijn geval een week, die je liever overslaat en blij bent dat de nieuwe week begint. Na tien weken in de ‘nieuwe werkelijkheid’ te leven, komt de realiteit om de hoek kijken. Homeschooling, ‘movement control order’, avondklok, gevoel van vrijheidsbeperking, het sociale gebeuren ligt op zijn gat en kleine en grote stuiterbal 24 uur per dag thuis. Waar ik in het begin nog enthousiast met Mees allerlei creabea dingen verzon, zwakt mijn enthousiasme nu af. Het tijd is voor verandering, het is genoeg geweest.
Ik ben hier niet voor in de wieg gelegd. Althans niet langer dan drie maanden, mijn geduld wordt met de dag op de proef gesteld. Het wachten is op de uitbarsting van Vesuvius formaat of een tsunami aan tranen, die ik met moeite nog kan bedwingen. De kleinste dingen kan ik niet verdragen. ‘Mama heeft een kort lontje’ hoor ik Mees iets te vaak zeggen. Of heeft het onbewust te maken met de verhuizing die ik met al mijn innerlijke geweld wegduw?

Me, myself and I
Laat Mees nu net deze week besluiten om ’s avonds niet te gaan slapen. Weg avond. ‘Mam, ja maar mama, ik wil je wat vertellen, weet je waar ik aan dacht? Ik kan niet slapen het onweer doet pijn aan mijn oren’. Aan het einde van de week hangen de blauwe kringen onder zijn ogen, al zijn die moeilijk te zien met de crazy corona coupe. Ook de kappers zijn nog steeds dicht en mijn knip kwaliteit wil ik hem niet aandoen. Bij mij verschijnen ook langzaam de wallen (of zijn het toch echt rimpels?).
Ik mis mijn eigen tijd. Ben ik dan heel egoïstisch of realistisch? ‘Het zo is gezellig het hele gezin thuis’ hoor ik de verhalen van anderen, hoe geweldig het is iedereen thuis, zo gezellig (goed Nederlands woord ook). Ja, voor even heel gezellig. Het nieuwe is er nu wel af, mijn kaartenhuis stort langzaam in. Mijn energielevel ligt beneden zeeniveau. Hier kan ik al chagrijnig van worden, dit past totaal niet bij. Is dit het moment dat ik naar mijn lichaam moet luisteren, zoals zoveel mensen zeggen? Dat zit niet in mijn aard. Ik mis mijn eigen tijd zonder continue de echo ‘Mama, maar mama, mamaah.’ Net als veel ouders in deze tijden overigens. Al kijk ik met een kleine jaloerse blik naar de beelden uit Nederland waar scholen weer begonnen zijn.
De zomervakantie start begin juni, terug naaf school mag en kan niet meer. Nog even volhouden tot aan de vakantie praat ik mezelf moed in. Wie hou ik voor de gek? Gezien de frequentie van de dagelijkse videochats naar drie op een dag en alle opdrachten zet school nog even een eindsprintje in. Waar normaal rond deze tijd op school allerlei saying goodbye tekeningen, knutselwerken, liedjes gemaakt worden, is dat nu een extra toevoeging aan het ouderschap. ‘Nog 11 dagen’ hoor ik de lerares tegen alle leerlingen zeggen in de zoveelste videochat. Dit maakt me toch wel een beetje verdrietig, het gaat iets te snel.

En door
‘Oh you had a short fuse this week?’ zegt mijn buurman lachend met heerlijk Schots accent wanneer we in het weekend bij het zwembad hangen. Uhm…
Aan het einde van de dag voel ik een arm stevig om mijn nek, Mees’ wang tegen die van mij geplakt ‘Mam, je bent een topper!’. Kan dat op repeat graag?
Er verschijnt een glimlach die ik de hele avond niet van mijn gezicht krijg. Het korte lontje kan ook een topper zijn. Laat de nieuwe week maar beginnen, ik ben er klaar voor.

#kortlontje | #topper | #endoor