We zien elkaar snel weer, tot ziens, floept iedereen er makkelijk uit. Het is vaak een automatisme. Denk jij er wel eens over na bij het gedag zeggen na een gezellige avond met vrienden, familiebezoek of gewoon op de markt op zaterdagochtend in alle vroegte. In het dagelijks leven zijn het veelal terloopse woorden die we uitspreken, zonder er echt bij stil te staan, vaak gepaard met zwierend wuif gebaar van de hand of een vluchtige handkus. ‘Tot ziens’, een groet bij vertrek die hoop uitspreekt elkaar weer te zien.

Maar wat betekent het eigenlijk om iemand voorgoed gedag te zeggen, echt afscheid te nemen. Hoe zeg je dag als je weet dat het echt de aller allerlaatste keer is. Wat zeg je? Met welke woorden? Veel te snel wordt dit moment werkelijkheid, het moment waarop ik mijn dierbare voor altijd gedag ga zeggen. Al geloof ik dat er altijd meer is en we elkaar ergens gaan treffen.
We hebben het er nooit eerder over gehad, een definitief vaarwel, dat bestond niet in ons familiewoordenboek. De positiviteit, de blik op de toekomst had de volledige overhand, was vele malen sterker, dan überhaupt te denken aan een afscheid. Zelfs de laatste dagen. De aankomende kerst, de mooie avondzon, samen koken, verjaardagen, de lente er was zo veel moois om naar uit te kijken.

In de auto rijdend op de snelweg zie ik een verscheidenheid aan zinnen als een film door mijn hoofd gaan of soms op repeat staan. Het mooie Nederlandse landschap met zijn weidse groene weilanden, de helderblauwe luchten met de Nederlandse wolken en het stralende bijna-winter-zonnetje die je ogen verblinden, gaan onbewust aan mij voorbij. In gedachten verzonken volg ik de navigatie, van de autorit kan ik mij niet veel herinneren. Mijn hart weet dat vandaag het moment zal zijn, terwijl mijn verstand meer tijd nodig heeft, het nog niet kan bevatten. Over een paar uur komt het moment van echt de allerlaatste woorden. Wat zeg je dan?
Van alle woorden die gepasseerd zijn, is het uiteindelijk mijn hart die de woorden zacht uitspreekt op golven van liefde, als vanzelf, zo natuurlijk, misschien is dit wel zoals het gaat. Want kan je je er echt op voorbereiden? Soms moet je loslaten en je hart de regisseur laten zijn, zoals nu.
Dankbaarheid en trots overheersen, dankbaar dat we nog heel even samen hebben vol warmte naar en met elkaar, ookal hadden we er liever nog tig jaar aan vastgeplakt. Hoe waardevol opeens een paar op het oog simpele woorden kunnen zijn, en ik dit intense gevoel voor altijd zal meedragen als mooie herinnering.

Oktober bloesem
De avondzon aanschouwend
Met liefde omringd
(Hans de Wekker)

Dag lieve pap, hou van jou, we gaan je missen.