‘Ga maar achter dat meisje staan’ hoor ik achter ons wachtend in de rij. ‘Mam, ze zeggen dat ik een meisje ben‘. Het komt nog steeds af en toe voor dat Mees wordt aangezien voor meisje. De hokjes waar we automatisch jongens en meisjes in stoppen op basis van haardracht is nog altijd aanwezig. En wat te denken van de meningen, want die moeten we toch overal en altijd kunnen ventileren? ‘Vind jij het niet onhandig dat je zoon lang haar heeft? of ‘Wanneer gaat hij naar de kapper?’ Wat moet je op deze vragen antwoorden? Ik wil niet eens reageren, gelukkig komt het steeds minder voor. En ja misschien omdat wij de hokjes lang haar en hockey kunnen aanvinken. ‘Die lange jongen met dat lange haar’ roept de coach van de tegenstander over het hockeyveld. Mijn jochie laat zich niet zo snel van de wijs brengen en weet dondersgoed wat hij wil, ook met zijn kapsel.

Kort of knotje?
Tot op een woensdagmiddag uit school. ‘Mam, ik wil iets van mijn haar af’ Vragend kijk ik hem aan. Mijn jochie met zijn lange wapperde manen, die net iets over zijn schouders vallen, wil opeens iets anders? Tegelijkertijd zie ik ook een vertwijfeling op zijn gezicht. Het hoge woord komt er een paar seconden later uit. ‘Vandaag was de gymjuf er en van haar moet ik een elastiekje in mijn haar en dan heb ik een ‘bun’ in mijn haar!’ (knotje wordt hiermee bedoeld). Ik probeer het nog positief te benaderen door te zeggen dat zijn meester in KL ook altijd een mooie ‘bun’ had en hij gewoon zijn hockeyhaarbandje kan gebruiken volgende keer. ‘Neehee dat mag niet van haar!.’ Een haarbandje met sporten was in het begin een struggle, maar met voorbeelden van de Nederlandse hockeyheren en niet te vergeten zijn andere helden uit de F1 met Sebastian Vettel als rolmodel hoort het haarbandje tot zijn standaard outfit en onafscheidelijk. ‘Van de juf moet ik een elastiekje en ik kreeg ook nog een roze vandaag!’ Ah, de kleur speelde ook een rol waarschijnlijk.

De zaterdag na het gesprek over zijn kapsel staat de afspraak met de kapper. En ja Mees heeft zeker zijn eigen mening en keuze. We laten hem altijd zelf aangeven wat het moet worden en deze keer ben ik extra nieuwsgierig naar het eindresultaat bij thuiskomt. ‘Zo, nu kan ik lekker geen bun meer in mijn haar! zegt een triomfantelijke stem. Lichtelijk verbaasd kijk ik Mees aan, ik zie dat er iets is afgehaald (in kapperstermen heet dat wellicht de puntjes bijwerken), maar net genoeg dat het niet allemaal meer goed bij elkaar gehouden kan worden met een elastiekje. Ah dat was dus het doel van dit kappersbezoek. Lang haar vindt hij fijn, maar niet dat gedoe met een staartje of bun.

Niet alleen in Nederland, zo ook nog afgelopen zomer in Italië. Op de camping bij het betreden van het toiletgebouw worden Mees en ik aangesproken. In gebrekkig Engels inclusief uitgebreid handgebaar (je bent tenslotte in Italië) wordt duidelijk gemaakt dat links de dames/meisje kant is. Fronsend zie ik Mees mij aankijken ‘Mam ze denken dat ik een meisje ben, nou I am a boy!’ roept Mees, duidelijk hoorbaar voor iedereen en loopt rustig door. Met rood aanlopende wangen, stamelt de Italiaan nog iets van een excuus.

Zwieren, zwaaien, rondjes draaien
Wordt er nog steeds verwacht dat je als jongen kort haar hebt? En waar komt deze ‘standaard’ vandaan? En als vrouw op een bepaalde leeftijd, is het bijna verplicht om het ‘Karen’ kort pittige kaspel te omarmen? Mij niet gezien, ik blijf vooral zwieren met mijn lange blonde lokken ongeacht leeftijd en Mees doet precies hetzelfde met of zonder haarbandje. Als je haar maar goed zit.

#iamaboy | #hokjes | #alsjehaarmaargoedzit