Voor alles een eerste keer

Twee jaar geleden was voor alles een eerste keer. De stad verkennen, sociaal leven opbouwen, alles opnieuw uitvinden, waar is de supermarkt, bakker, huisarts, kapper, sportschool en niet te vergeten waar zijn de beste koffietentjes. Nu is het precies andersom. Voor alles een laatste rondje.
Sinds Mees zijn allerlaatste schooldag lijkt de tijd drie keer zo snel te gaan. Ik hoor mijzelf nog steeds zeggen ‘Oh dat doe ik morgen of volgende week’. Totdat Mr. Reality mij even wakker schudt en ik op Mees’ aftelkalender zie dat meer dan de helft van de dagen al zijn aangekruist.
In het begin zijn het vooral de vragen ‘Waar kom je vandaan en hoe lang blijf je in KL? ‘ Nu gaan de laatste rondjes vragen over ‘Wanneer vertrek je? Ben je al begonnen met verkopen van je spullen en inpakken? Zien we elkaar nog voor die tijd?’

En we zijn begonnen
Een laatste keer naar school volgens vast tijdschema om art class stukken en andere schoolspullen op te halen. Heel surrealistisch. De grote gymzaal is omgetoverd tot allerlei vakken ‘stations’ voor het inleveren van bibliotheek boeken of muziekinstrumenten, uitschrijven van het betaalsysteem, ophalen medisch dossier bij de schoolnurse en de goodie bag die ‘leavers’ ontvangen. Tot Mees zijn vreugde was DE panther knuffel het cadeau dit jaar. Bij de schoolshop nog de laatste spullen aanschaffen, de guards gedag zeggen om vervolgens al steppend onze laatste ‘schoolronde’ naar huis te maken.

Nog elke week loop ik met een big smile mijn rondjes richting het KLCC park. Onderweg word ik begroet door de straatvegers, de vrouw achter haar kraampje met lokale lekkernijen, de guards van de ambassades, Lizzy de lizard die nog net voor mijn voeten de struiken in schiet, de zwerver die liggend op zijn kartonnen bed een glimlach toewerpt (zijn gebit heeft nu veel gelijkenis met het wisselgebit van Mees) en de ‘Flagman’ bij de wegwerkzaamheden. De gaten in de weg, losliggende tegels en elektriciteitskabels weet ik inmiddels feilloos te ontwijken. En ondanks dat ik veel voetstappen heb gemaakt in het park blijft mijn blik elke keer weer even hangen op het mooie zicht van de Petronas Twin Towers in de ochtendzon.

Tijdens de lockdown maakte ik me totaal geen zorgen over mijn uiterlijk, er zijn iets belangrijkere zaken gaande in de wereld. Alleen opeens komt de behoefte om met mijn vertrouwde blonde lokken terug te keren. Heeft het te maken met het gevoel van zekerheid, zelfvertrouwen of gewoon de blijdschap van een nieuwe coupe? Echt gezellig is het niet in de kapsalon. Volledig in plastic schort, handschoenen, mondmasker én chirurgisch spatmasker word ik behandeld. Volgens de regels mag elke klant één uur aanwezig zijn. Mijn sessie duurt ‘iets’ langer en waar ik het eerste uur nog als Marije sta geregistreerd, ben ik daarna Christine en dan Ava. Er wordt creatief met de regels omgegaan. ‘Don’t worry, we have a private room’ werd mij verteld bij de reservering. In wat voor een bezemkast kom ik nu terecht flitst er door mijn hoofd. Ik zit in een grote, mooie, zeer nette kamer waar de wand is volgehangen met foto’s. Uit nieuwsgierigheid vraag ik nog wie dat zijn. ‘Oh some royals and famous people’. Ik voel me ineens heel blond. Had ik mij toch iets meer moeten verdiepen in de Maleisische society…

Sommige rondjes van voor de lockdown zijn helaas ineens al de laatste geweest. Al komen er ook nieuwe rondjes bij ‘Mam, gaan we weer met de elektrische step vandaag?’ Tegenwoordig crossen we als een echte toerist door KL.

We doen nog een rondje
Vanochtend was het hopelijk wel de laatste keer dat ik van schrik een ‘Martien Meiland’ achtige gil uit mijn mond laat ontsnappen bij het zien van gekke Gerrit, onze huis gekko, die uit de wasbak springt en langs mijn voeten onder de deur wegschiet.
Komende tijd staan er nog genoeg rondjes op het programma van hardlooprondje, souvenirs-kopen-rondje, restaurantrondje, fotorondje tot het niet te vergeten koffierondje. We doen nog een laatste rondje.

#happiness | #nogeenrondje | #KLlife