Als we gaan, dan gaan we met zijn allen

Vanuit huis heb ik heel veel ‘thuisen’ gehad met als gevolg ook op drie verschillende basisscholen gezeten. Na drie a vier jaar verkasten we met het hele gezin naar een ander huis in dezelfde stad, ander dorp of over provinciegrenzen heen. Van een twee-onder-een-kap, appartement, stadswoning tot aan een boerderij inclusief beestenboel, er is veel voorbijgekomen. Elke keer was het weer je ‘boeltje’ in-en uitpakken en een nieuw thuis creëren.
Nu na twee onvergetelijke, niet te willen missen jaren in Kuala Lumpur is het tijd om weer mijn spullen te pakken en terug te keren naar de Parel van het Zuiden. Lang heb ik in de ontkenningsfase geleefd, maar met de verhuizing voor de deur heeft de regelmodus toch de overhand. Ver van te voren is de container al besteld. Opeens zit je, in ons geval, met het luxe probleem van dubbele huishoudens. Wat laten we hier? Wat gaat mee als bagage in het vliegtuig? Wat moet in de container en zien we de komende vijf weken nog niet terug. Daarnaast niet te vergeten de hele administratieve rompslomp. Hetzelfde riedeltje doen we nu weer opnieuw. Uitschrijven, inschrijven, abonnementen opzeggen, school regelen, adreswijzigingen doorgeven, verzekeringen, laatste rekening betalen etc…
Zo tegen het einde van het schooljaar is er altijd een piek in de ‘moving out sale’ berichten. Zeker in deze bizarre tijden waarin colonnes gezinnen vertrekken op weg naar weer een onzekere tijd. Er is een hele handel binnen de expatcommunity, via diverse Facebook pagina’s, schoolcommunity, appgroepen overal worden spullen aangeboden tot de vreemdste items aan toe. Ik kon mij er niet toe zetten om onze ‘moving out sale’ te beginnen, noem het de ontkenningsfase. Al snel was daar de oplossing. Eén appje van manlief naar zijn collega’s en de verkoop gaat helemaal los. ‘I will send lorry today!’ is het eerste antwoord. Heel normaal in KL zijn overal ‘mannetjes’ voor. Onze bank, bedden, lampen, apparatuur binnen no time verkocht, behalve de broodrooster. ‘We eat nasi lemak for breakfast, no need’. Zelfs onze hulp in de huishouding, die al een aantal apparaten meekrijgt, zie ik opeens met andere ogen kijken ‘Are you selling this too?

Verhuismannen
’s ochtends vroeg stipt op tijd staat de verhuismanager voor de deur, doet zijn ronde, waarna een zes-koppig team ons huis binnenkomt en als razende Roeland begint iedereen in te pakken volgens zeer duidelijke instructies. Uiteraard staan alle schoenen voor de deur en op blote voeten of sokken met gaten wordt er hard gewerkt. Niks arboproof.
Van twee verhuisdozen is een tafel gemaakt waarop alle schilderijen worden ingepakt. Voor de tafels, stoelen, fietsen worden verhuisdozen in elkaar geknutseld met goed wiskundig oog, gezien het kleine resterende karton wat overblijft. Er staan overal borden waar een groot stuk cake op ligt, althans ik zie overal eten in, het is namelijk een spons wat gebruikt wordt voor lijm.
Tijdens de pauze zitten of liggen ze op een stukje karton in het trappenhuis of gaan naar de dichtstbijzijnde hawkerstall om een roti canai of een nasi lemak te eten. De volgende ochtend herhalen we hetzelfde programma. Aan het einde van de dag worden de verhuisdozen in een verhuiswagen gezet en ergens opgeslagen voordat ze worden verscheept.

Zelf de slingers ophangen
We trekken de deur achter ons dicht, in ons geval sluiten de liftdeuren voor de laatste keer, zeggen de guards gedag en rijden naar het hotel waar we nog een paar dagen verblijven. De terugreis is begonnen. Nog even genieten van ons andere thuis. KL zit in mijn hart en ik neem heel veel moois mee in mijn goedgevulde rugzak. Op naar een nieuw avontuur op Hollandse bodem of…

#move | #byebyeKL | #thuis | #endoor