Where is the wedding

Feestjes zijn er altijd en zo niet, dan hang je zelf de slingers op. De huwelijksfeestjes daarentegen zijn tegenwoordig dun bezaaid en de scheidingsfeestjes, zoals die er tegenwoordig zijn (alles vieren toch?), komen in onze vriendenkring niet voor.
Dan ligt er opeens een kaart op tafel. De uitnodiging voor het huwelijk van een collega van manlief. Aangezien hij alleen meer dan drie weken op reis was en de uitnodiging naar kantoor is gestuurd, wist ik iets minder dan twee weken van te voren van het huwelijk. Nee hoor, geen control freak… Oh en het is ook nog twee dagen?

Kleding en cadeau?
De dagen voor het huwelijksfeest heb ik een hotline met mijn Maleisische vriendin die ook aanwezig zal zijn. Het gaat niet alleen over de dresscode. Belangrijker nog wat zijn de gebruiken? Wat geef je als cadeau? Eigenlijk heel eenvoudig. Een rood pakketje of rode enveloppe met gulle inhoud. In ons geval inclusief een Hollandse tintje; stroopwafels.
Oppas gereed, mezelf in een outfit gewurmd, klaar om te gaan. Whaatt? Is het meer dan 35 km. hier vandaan? Op deze avond betekent dat een taxirit van een uur. We rijden steeds verder onbewoonbaar gebied in. Hier links? vraagt de taxichauffeur weifelend. Hij rijdt stapvoets de duisternis in waar het ongeasfalteerde weggetje, vol diepe kuilen, steeds smaller wordt. En dan zie ik flikkerende lampjes en hoor muziek. Hier moet het zijn. We komen aan bij een grote open plek waar twee tenten staan, gedecoreerde tafels met bloemen en eten, veel eten. Aan een lange tafel op het podium zit het bruidspaar vergezeld door familie. Plotseling zie ik een mooie vrouw uitbundig naar ons zwaaien. Huh? De bruid? Ze is het girl-next-door-type, stoer, jeans, sneaker en nu totaal super vrouwelijk inclusief maquillage en glitter hakken van meer dan 10cm.

Partytime
Veel gasten zijn gekleed in traditioneel Sabah kostuum aangezien daar de roots van de bruid liggen. Bij het zien van haar familie moet ik toch even denken aan ons eerste kennismakingsdiner. ‘My family is from a village at Sabah. ‘Oh and my grandfather used to be a ‘koppensneller’, but not any more’ zegt ze lachend.
Na de speeches van familie volgt de openingsdans, ABBA?! Snel volgt de ‘tarian sumazau’, de traditionele volksdans van Sabah, en de populaire ‘poco poco’, wat iets weg heeft van een line dance. Iedereen van jong tot oud doet uitbundig mee.
Beleefd vraag ik of het toegestaan is om foto’s te maken. De dame wijst om zich heen. Overal gaan telefoontjes de lucht in. Geen probleem dus. ‘Oh you are the Dutchies, right? You look like the Twin Towers’. Uhm, dit beschouw ik maar als een compliment. De rest van de avond sta ik te poseren met de bruiloftsgasten.
Bij het toiletbezoek heb ik een déjàvu naar een schoolkamp. Typisch Aziatisch toilet; emmer water en klein emmertje erbij. Sjiek. Daarnaast bevindt zich een soort keuken waar de vaat staat en een kraan die niet werkt (hoe wassen alle gasten hun handen?).
Dat het bruidspaar wel van een drankje houdt, was mij bekend van onze diners. We zijn nog geen twee minuten binnen of ik krijg al een cocktail in mijn handen gedrukt. Ook lopen er mooie dames rond gekleed in traditionele kleding (is weer eens iets anders dan de ‘Tiger biermeisjes’ in ultra minirok) met bamboekokertjes in hun hand. Zeker geen healthy hipster sapje, maar een gefermenteerd rijstdrankje gebrouwen in haar ouderlijk dorp. Ik ben te nieuwsgierig en weigeren is héél onbeleefd. Voor de drankkenners, het komt in de buurt van Soju uit Korea.

Einde of door
Het is onmogelijk om een taxi terug te krijgen en onze vrienden zetten ons af in meer bewoonbaar gebied. Een week later zit ik naast de ‘newly weds’. De bruid in vertrouwde stoere jeans, bril en comfortabel schoeisel. De tafel vol heerlijk eten, goed gevulde glazen en bijzondere verhalen. Het is weer een klein feestje.

#wedding | #party | #KLlife | #endoor