Ver weg en toch dichtbij
Sta jij wel eens stil wat familie voor jou betekent? Ik kom uit een gemoedelijk, gezellig, hecht gezin waar het een instuif was van onverwachts bezoek. De deur stond altijd open. Elk huisje heeft zijn kruisje, wij ook. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik vijf jaar was. Een gebroken gezin zoals sommigen dat tegenwoordig noemen. Eigenlijk weet ik niet beter. En het voordeel, ik kreeg er ook familie bij. Zomaar.
Thuis zijn we met drie meiden, de rest van onze familie is niet veel groter en op vier handen te tellen. In Nederland woon ik ‘dichtbij’, ongeveer 1 tot 1,5 uur rijden bij mijn zussen en ouders vandaan. De rest van mijn familie woont in de Groningse klei of het gezellige Zuiden. We zijn geen familie die elk weekend bij elkaar op de stoep staat. Ons bruisende sociale leven (iets wat we van huis uit meekrijgen), drukke werkschema’s en reisafstand dragen ook hun steentje bij.

Met een traan en schaterlach
‘Wat woon je toch ver weg! Ik wist dat het er een keer aan zat te komen’ zegt mijn mam. ‘Gelukkig is het dichterbij dan Australië’. Zes jaar geleden was dit het serieuze scenario, verhuizen naar down under.
Verandert de relatie met familie wanneer je zo ver uit elkaar woont? Voordat we vertrokken naar KL had ik daar nooit zo bij stilgestaan. Ja, er is zeker iets anders. Er liggen diverse landen tussen ons in, de pieken van de Himalaya, een tijdsverschil van zes uur of zoals nu in de wintertijd zelfs zeven uur.
Het familiegevoel is anders. Sterker, intenser, bewuster van momenten missen. Of het wordt misschien meer uitvergroot?. De 1e verjaardag van mijn nichtje, uberhaupt verjaardagen en familie diners. De onverwachte bezoekjes in Breda op de terugweg van vakanties, logeerpartijtjes bij oma, opa, ooms en tantes, mijn ouders niet kunnen helpen met verhuizen. Of ons eerste family fun fest na het overlijden van de liefste oma (gelukkig was ik toen wel in Nederland). Ik beleef het allemaal mee. Op afstand.
Wanneer je dierbaren door een lastige periode gaan, vind ik het lastigst. Daar helpt FaceTime niet. Op deze momenten wil ik een schouder bieden, knuffel geven, samen lachen, huilen, er gewoon zijn voor de geliefden waar je om geeft.

’12 uur vliegen, is wel ver bij elkaar vandaan hoor.’ Mijn relativerende antwoord is altijd ‘Hey, Zuid-Frankrijk met de auto is ook 12 uur rijden’. Klinkt gelijk weer iets dichterbij. Wie hou ik voor de gek? Mezelf?.
Familiebezoek in ons tweede thuis is altijd bijzonder. Intens en vermoeiend dat ook. Ik wil het beste uit deze korte tijd halen. Net als nu. ‘De reisleiding’ staat op de luchthaven al klaar. Zodra ze door de deuren lopen vlieg ik mijn mam en zusje in de armen en moeten we allemaal keihard lachen inclusief mascara tot op onze knieën. Wat is er leuker om ‘ons thuis’ te laten zien. Tuurlijk zitten daar de highlights van KL bij, maar wat het meeste bij blijft zijn de simpele dagelijkse dingen. De route met Mees naar school, de supermarkt, het verkeer, de koffietentjes, vrienden tegenkomen op straat, restaurantjes bezoeken. De geur, geluiden, het gevoel. De totale beleving. ‘Dan weet ik volgende keer waar je loopt als ik je bel’.
Precies een week later hik ik tegen het vertrek aan. Ineens staat daar de taxi al voor de deur. Met een traan en schaterlach zwaai ik ze uit en zie ze verdwijnen in het donkere KL.

Ga er voor en door
De volgende ochtend loop ik hetzelfde rondje als gisteren. Alleen. Met een knoop in mijn maag. Had ik het niet moeten doen, verhuizen naar KL? vraag ik mij af.  ‘Als ik jong was zou ik het ook doen!’ ‘Natuurlijk grijp je deze kans, spring je op de trein, het is een onvergetelijke ervaring’ zei mijn mam nog. En elke dag opstaan met een vrolijk zonnetje is ook geen straf. Hoe ver weg of dichtbij mijn familie is er altijd.  It’s all about family.

#family | #altijd | #smile