(her)ken je talenten
Lekker eten, mooi vormgegeven kookboeken, de geur van kruiden, de kleuren van verse groenten en fruit, daar hou ik van. Koken kan ik ook best aardig. Alleen een keukenprinses ben ik niet, een 6-gangen diner laat ik toch echt over aan topkoks of masterchefs.

Bij ons thuis kookt(e) mijn vader meestal. De Hollandse piepers stonden niet vaak op het menu, daarin tegen was de Aziatische keuken goed vertegenwoordigd. Japanse gerechten waren altijd een feest. Al vroeg naar de toko en markt voor verse vis, groenten en kruiden. Menig zaterdag stonden we inktvissen schoon te maken of sushi te rollen. (Ik denk dat ik al weet wat wij gaan eten in juli in Nederland…)
Thuis wisselden manlief en ik het koken af, afhankelijk wie het eerste thuiskwam van werk. Hij stond vaak genoeg achter het fornuis of zijn geliefde BBQ zowel in de zomer als winter. Waar dit enthousiasme in KL is gebleven, is mij een raadsel. Heel ouderwets zorg ik nu elke avond voor een uitgebreide maaltijd. ‘Oh kook jij zelf?, doet jouw helper dat niet?’  Uhm, nee dus, ik laat ook graag zelf mijn handen wapperen, al weet ik soms van gekkigheid niet meer wat uit de grote hoge koksmuts te toveren. ‘Mees, het is feest vandaag, pannenkoekendag!’ 

Het begint met de markt
Een cooking class in KL mag niet ontbreken. In alle vroegte staan we bij de lokale TTDI markt, waar een vriendelijke, goed Engels sprekende dame ons op wacht. Deze markt is veel schoner dan mijn eerdere bezoek aan de Chow Kit markt (zeker ook de moeite waard). Daar hangen de kippen ondersteboven te bungelen, varkenspoten, koeienkoppen liggen uitgestald, op de hoek worden de teennagels van de hanen nog even ‘geknipt’ (eraf gehakt) en met een klein sprongetje over de vleessappen, visrestanten spring je naar de groenteafdeling. (flipflops zou ik even thuislaten).
De cooking class start op de markt met een roti canai ontbijt, net even anders dan mijn kop cappuccino in de morgen. We wachten nog op één andere deelnemer, een local volgens de gids. Ik zie een Europees ogende vrouw in harem broek, gezondheidssandalen en lekker-kort-pittig kapsel op ons afkomen. Als dit de definitie is van local?

Koken op je blote kakkies
Na de tour worden we afgezet bij een huis in de jungle. Je stapt gelijk de keuken binnen. Het Brabantse gevoel komt even boven. Schoenen uit zoals het hoort, het wordt koken op je blote kakkies. Een vriendelijke Maleisische dame heet ons welkom met naast haar een kleine man die een paar tanden mist. DE roti canai koning.

Hij begint gelijk, pakt een bolletje deeg, slaat het plat, smeert het in met olie en kneden maar. Herhaaldelijk gaan die dikke vingers richting het bakje olie. (palmolie uiteraard, helaas). ‘Oh we don’t use a lot of oil’. Ik word misselijk wanneer die worstenvingers voor de zoveelste keer in het bakje worden gedoopt. En dan mag ik aan de slag om het deeg om te toveren tot een mega uitgerekte frisbee. ‘And flip, and flip’ hoor ik wanneer ik het deeg in de lucht zwaai. Het voelt als een combinatie van een circusact en een slechte imitatie van een Italiaanse pizzabakker. Nadat het deeg in een drolletje is gevouwen, weer plat geslagen op de bakplaat ligt, is het tijd voor de laatste handeling. Mijn handen verbranden aan te heet deeg dat ik in elkaar sla met naast mij de kok die lispelt. ‘Smash the dough when it’s hot’, ‘Smash the dough when it’s hot’.
Na de roti canai act wordt uitgelegd hoe we dahl curry maken. ‘We don’t work hard, we work smart’. Met andere woorden flikker alles in een pan, laat het pruttelen en vooral niet continu roeren.  De Maleisische relaxte lifestyle is ook in de keuken doorgevoerd. Uiteindelijk mogen we onze kookkunsten vertonen in het bereiden van onze eigen lunch.
Met een bakje zelfgefabriceerde roti canai en dahl curry keer ik huiswaarts. Deze keukenprinses weet wat er op tafel staat vanavond.

#keukenprinses | #roticanai | #KLLife