Blonde haren, blauwe ogen…

Oh, mijn blonde lokken behouden in Azië, dit is waar ik mij nu mee bezig houd. Je kan maar ergens druk mee zijn…
Als kind was ik witblond met een gezellig bloempotkapsel. Of als mijn mam dacht dat ze de kapperskwaliteiten van mijn opa bezat, zag ik er uit als Floddertje piekhaar met een pony te kort en te scheef. Al denkt zij daar ongetwijfeld nog steeds anders over.

Tijdens vakanties met mijn ouders in Zuid-Frankrijk en Italië stonden mijn goudblonde lokken garant voor een aai over je bol. Gevolgd door een omhelzing van een nonna met snor in huishoudschortje (nu leuk voor de carnaval), die maar blijft knijpen in je wang en herhaaldelijk roept: ‘Bella, bella, oh ciao bella’.
Of later backpackend door Azië, zeker tijdens onze reis in Cambodia of Myanmar, was ik meer de bezienswaardigheid dan de tempels van Angkor Wat of Bagan.
Op de top van de tempel wordt een baby in mijn armen geduwd en binnen vijf seconden ben ik omringd door de hele familie voor een fotosessie. En maar plukken aan je haar en aaien over je wang met die altijd vriendelijke gulle glimlach. Zodra ik mij omdraai staat er een volgende familie heel vriendelijk lachend klaar met een camera.

Dit ben ik
Ok, ik geef het eerlijk toe. Naarmate het ouder worden is ingezet (je behoort tot de 40+something categorie) gaat alles opeens zijn eigen gang. Rimpeltjes worden serieuze groeven, de zwaartekracht is niet tegen te houden en blonde haren worden ineens ietsje donkerder. Dat laatste kan absoluut niet! Mijn blonde lokken geven me zekerheid, vrijheid, onafhankelijheid, geluk en misschien heel soms een sexy gevoel? Schrijf ik dit nu echt?
Mijn blonde haren horen bij mij en vormen een deel van mijn identiteit, die alleen nu even tijdelijk onvindbaar is in KL.
Hoe vaak heb ik niet gehoord ‘Oh dat moet je die lange blonde vragen, zij kan je helpen, zij weet het wel’ of tijdens de hockeywedstrijden ‘Wie let er op die lange blonde met die blauwe schoenen?’ of op het werk: ‘Joh, wapper even met je blonde haren en je krijgt het voor elkaar’. (Ik werkte in de financiële dienstverlening in een mannenwereld…jullie kunnen het hebben mannen 😉).

Eigenlijk is er maar één iemand die aan mijn haar mag zitten. Judith van Hairsahead kappers. Sinds ik als naïeve 18 jarige studente vanuit de Groningse kleigrond in Breda ben gaan wonen is Judith mijn kapster.  En als Judith onverhoopt niet kan, is er altijd nog de fantastische Freek.
Voor mijn ‘grote dag’ heeft ze geweldige bruidskapsels gemaakt. Speciaal voor de feestavond kwam ze ‘even’ langs om een feestcoupe te maken.

Foto: Danielle Krijtenburg

Foto: Danielle Krijtenburg

Judith zorgt er in al die jaren voor dat ik happy de salon uitloop en mij weer een soort WonderWoman voel die de hele wereld aan kan. DAT gevoel kan ik nu in KL zeker gebruiken! Maar wie gaat mij dat geven? Het voelt nu toch als een beetje verplicht vreemdgaan met een andere kapper.

De zoektocht begint
Het is een hele studie geweest. Via de expat community en school ontstaat er een shortlist. Ook blijkt er een Australische kapster in ons appartementencomplex te wonen. Ik kom hier achter bij onze 1e kennismaking. ‘Oh I am specialist in blondes, if you ask the expat community they recommend me and I have a lot of customers from ISKL. I have my own salon at our home’. Voor de duidelijkheid even het beeld schetsend van de situatie: Ik zit aan de rand van het zwembad met naast mij een superaardige vrouw met TE witte dreadlocks/vlechtjes in 2 knotjes boven op haar hoofd gedraaid (‘Oh this is my African look’). En zij kan mijn Hollandse coupe fatsoeneren en een happy blonde van mij maken? Oh hoe werk ik mij hier uit… Later op haar Facebook zie ik een paar hele mooie coupes alleen durf ik het nog niet aan mijn blonde lokken in haar handen te leggen.
Bij mijn verkenningsbezoek had ik bij de eerste salon gelijk een goed gevoel. Aangezien mijn gevoel mij niet vaak in de steek laat, gaan we er voor. Maar…, niet voordat eerst DJ mijn man is geweest. ‘Oh ik weet wel een adres’ was mijn antwoord op zijn vraag naar een geschikte kapper. Ja, hij was eigenlijk mijn proefkonijn.

Moment van de waarheid
Met knikkende klutsknieën loop ik de salon binnen voor een zitsessie van een paar uur. Je moet er tenslotte iets voor over hebben. Het eerste uur kan ik alleen maar om me heen kijken. Er is 15 -20 man personeel aanwezig met ieder een eigen taak van thee zetten, tijdschriften neerleggen, handdoeken vouwen, folies aangeven, knippen, föhnen tot schoonmaken etc.. En de eigenaar hopt van klant naar klant om een mooie coupe te knippen of geeft zijn personeel ‘subtiel’ aanwijzigingen. Ook al versta je geen drol van wat hij zegt, zijn expressie en intonatie zeggen al genoeg. Een heerlijk theaterstuk om te aanschouwen vanuit mijn luie stoel.
Even verderop in een hoekje zit een vrouw die een pedicure behandeling krijgt (als ik ergens niet tegen kan zijn het andermans voeten…  en dat in mijn blikveld), wordt ‘de makiage’ bijgewerkt bij twee expat vrouwen met iets te strakgetrokken botox gezichten en zit de tweeling van de eigenaar met een iPad in de stoel te wachten totdat papa klaar is met werken.

Zodra na een lange sessie de 1e folies uit mijn haar worden gehaald ben ik te ongeduldig en nieuwsgierig. De kapster plaatst haar hand richting hartstreek en maakt de beweging van een bonzend hart terwijl ze zegt: ‘You are curious about your hair, because it’s the first time, right?’  Yes! en oh wat kan je altijd alles van mijn gezicht aflezen, maar wat ben ik opgelucht na het zien van het resultaat.
WonderWoman laat nog heel even op zich wachten, daar heb ik hier in KL iets meer voor nodig dan alleen mijn blonde lokken, maar… Happy blonde is back!

Happy blonde

#happyblonde | #wonderwoman