Just keep running

Hardlopen is voor mij een uitlaadklep. Schoenen aan en gaan. Tot twee jaar geleden liep ik altijd met muziek en dan ook als een idioot meezingen denkend dat niemand het kon horen…Laat ik zeggen, mijn talent valt niet in de categorie zang (al kan je mij altijd bellen voor een avondje karaoke). De muziek laat ik tegenwoordig thuis.
Mijn energie moet ik ergens in kwijt en dat is hardlopen naast hockey en de ‘gym’. Dit is altijd al zo geweest al moet ik eerlijk bekennen dat ik er niet altijd even consequent in ben geweest. De laatste weken in Nederland mocht ik gelukkig weer rustig aan opbouwen na een enkelblessure (hockey is ook niet handig op een bepaalde leeftijd…). En wat had ik dat nodig met al die onrust in mijn lijf. Heerlijk, het bekende rondje Mastbos – Markdal rennend mijn 1e kilometers weer maken.

Hoe vind je in KL de juiste route?
De eerste week heb ik alleen een paar kilometers op de loopband in de gym gemaakt. Mijn jetlag bleef hardnekkig boven mij hangen (de mannen hadden nergens last van gezien hun stuiterbalmodus), ik kende de buurt en vooral het verkeer nog niet.
Na een week in de taxi door KL te hebben gecrosst wist ik al aardig de weg van huis naar city centre – supermarkt – school en had ik een paar herkenningspunten. Als je mij de weg vraagt, zal ik je ook niet met straatnamen overspoelen, maar eerder zoiets ‘op de hoek heb je winkel x, rechts een goede koffietent y en appartementencomplex z’. Of het er heel veel duidelijker van wordt weet ik niet…
Mijn 1e route heb ik via google uitgestippeld en was een klein rondje van 5km. Tijdens het rennen kon ik niets anders dan om me heen kijken en denken ‘Wauw, hier loop je dan in KL met de Petronas Towers in je blikveld’ om vervolgens 2 seconde later bijna gestrekt op de weg te eindigen. Nog net kon ik mijzelf herstellen en op één been hinkend mijn schoen uit het hoopje elektriciteitskabels halen. Eén ding heb ik wel geleerd tijdens mijn 1e rondje: kijk vooral vóór je op straat, ook al is er zoveel te zien.

Rondje KLCC park
De wijk Ampang waar wij wonen staat ook wel bekend als de ambassade wijk. Vanuit huis passeer ik diverse ambassades met als laatste herkenningspunt de Amerikaanse ambassade, een enorm complex met omheining, prikkeldraad en op de stoep staan betonblokken waar je zigzaggend omheen moet rennen. Op elke hoek een ‘Polis’ hokje waar 2 mannetjes in zitten die de boel in de gaten houden of eigenlijk zouden moeten houden. De voornaamste bezigheid is op hun telefoon kijken. Aan de andere kant staat een politiebusje met drie mannen, twee spelen met hun telefoon en één licht half onderuit gezakt in het busje stiekem te slapen. Ik krijg gelijk een heel veilig gevoel. Vervolgens neem ik nog even de trappetjes van de loopbrug, een sprongetje over de slapende zwever om bijna bij het park te komen.

Ik vind het nog steeds een luxe, op zondagochtend je hardloopschoenen aantrekken en +/- 4 km later sta je in KLCC park onder de Petronas Towers. Dit park is vooral in het weekend gezellig druk met hardlopers in een mix van locals, toeristen en expats. Al heeft maar 40% van de Maleisiërs een gezonde lifestyle met genoeg dagelijkse beweging. Zoals een goedgetrainde taxidriver onlangs tegen mij zei: ‘Exercise is a waist of time according to many Malyasian people’
In KLCC park zie je allerlei mensen die actief bezig zijn. Van oude opa’s in te hoog opgetrokken witte sportbroek met witte sokken tot aan de knieën, vrouwen helemaal bedekt met lange broek, lange mouwen en hoofddoek, studentengroepen, een hele fanatieke flink zwetende toerist met net iets te nieuwe schoenen en een te dikke bierbuik of de iets te afgetrainde expat.
Je kan het ‘runnerstrack’ volgen, dit is een roodkleurig pad van +/-1.3 km. met een start en finish aanduiding. Al ben ik er nog niet achter waarom de ene groep links rent en de andere groep in tegengestelde richting.

Tijdens het hardlopen zie je niet alleen dat je in Azië bent, je ruikt het ook! De echte Azië geur kan ik moeilijk omschrijven, maar als je er geweest bent, weet je vast wat ik bedoel. Zodra ik de bocht om ben, het eerste blok gepasseerd komen de rioolluchten voorbij (ook goedemorgen!), bij het passeren van een aantal condo’s voel je de ‘frisse’ airco lucht en hoe dichter je bij KLCC park komt en de hotels passeert dwarrelen de zoete luchten in een mix van airco en huisparfum je tegemoet, gevolgd door de geur van vers gebakken brood van het naastgelegen bakkertje. Nee, niet stoppen en heel snel voorbij rennen!

Zondagochtend is mijn nieuwe vriend
In Nederland liep ik vaak ’s avonds of ’s ochtends in de weekenden. Hier in KL heb ik dat schema iets moeten aanpassen. ’s avonds hardlopen wordt al lastig, het is hier vroeg donker, nog erg warm en druk met verkeer, al staat het meestal compleet vast.
Ik moet dus vriendjes worden met de weekendochtenden. Dit betekent niet zoals ik gewend ben in Nederland rond half negen mijn bed uitrollen (het is tenslotte wel weekend), maar het liefst voor 7:30 uur als de temperatuur nog net rond 25-28 graden is. Vaak om 10:00 uur is de 30 graden alweer bereikt inclusief de warme deken van lucht die op je neerdaalt.
Over het verkeer hoef je je niet druk te maken in het weekend. Dan blijven veel Maleisiërs thuis en komen ze niet eerder dan 10:00 uur op gang. (ok, toch een beetje luie types). De weg of stoep daarentegen is een heel ander verhaal.

Er zijn stukken dat je op de weg moet lopen omdat stoepen ontbreken, sommige stoepen zijn zo hoog dat je bijna een polsstok nodig hebt. Denk je veilig op de stoep te lopen let dan op de losliggende tegels, gaten, overhangende takken of verkeersborden die net te laag zijn om elegant onderdoor te lopen en het meer iets weg heeft van limbodansen.

Hardlopen met je hart
Echt op tijd lopen lukt mij nog niet in deze omstandigheden, ik ben al lang blij als ik met een knalrood, ontploft gezicht, klotsende oksels, met mijn klutsknieën blessurevrij 12km heb gerend en ons huis weet terug te vinden. En toch, ergens kriebelt het wel om naar de 1/2 marathon te gaan of meedoen aan één van de vele hardloopevents van KL. Je moet tenslotte een doel hebben.
Wie zeker een prachtig doel hebben, zijn een paar stoere sportieve hockeyvriendinnen, zij lopen de halve marathon tijdens de Bredase Singelloop op 7 oktober a.s.. Niet voor zichzelf, maar ze lopen voor Bram, het zoontje van een hockeyteamgenootje. Hij heeft de ziekte van Pompe, een spierziekte, en elke dag is voor hem een marathon. Dankzij medicijnen is Bram er nog, maar meer onderzoek is nodig zodat echte genezing gerealiseerd kan worden. Trek je schoenen aan loop mee of doneer.
In ieder geval just keep running.

#runningblond | #justkeeprunning | #KLLife