Zondagochtend word ik al vroeg wakker. Nou ja, vroeg is ook een relatief begrip. De twee stuiterballen zitten al gespannen voor de tv waar het zondagse spektakel Down under bijna gaat beginnen. Het commentaar knalt door de speakers en komt net iets harder binnen zo zonder koffie. Ook goede morgen!
Van huis uit waren de raceweekenden altijd vaste prik, samen op de bank vol spanning kijken naar de manoeuvres van de coureurs, en zeker de laatste keren samen deze F1 races kijken staat als monument in mijn herinnering. Mees’ opa is uiteindelijk de aanstichter waardoor wij in een nieuwe hobby zijn beland, hij heeft het zaadje geplant voor de racedroom van Mees. De F1 hype is weer volledig aanwezig.

Lid van een nieuwe hobby
Nu is het bij ons elke zondag racedag. Kleine stuiterbal was niet meer te houden en is sinds enkele maanden lid van een raceclub: Karten dus. Natuurlijk naast hockey, karate gaan we ook lekker karten. Al wist ik niet dat hij zoveel spierpijn kon krijgen van een paar ‘rondjes’ rijden. Vooral na de eerste trainingen kon ons jochie zijn armen bijna niet meer bewegen de volgende ochtend. Elke zondagavond en woensdagavond hijst hij zich in zijn racekleren, nier-, knie-, nekprotectie, handschoenen, racepak, balaclava en de rode raceschoentjes maken het helemaal af. In een vloeiende beweging zet hij zijn helm op, mijn jochie is ineens getransformeerd tot een kleine racer, opeens lijkt het echt. Door het kleine openstaande vizier van zijn helm zie ik het enthousiasme, maar vooral focus uit zijn ogen spatten. Dit jochie weet heel goed wat hij wil en laat zich totaal niet gek maken. Ik daarentegen, ik sta met een opholgeslagen hartslag, waar bij menig arts de alarmbellen direct gaan rinkelen, langs de baan. Met bijna 70 km per uur zie ik mijn kleine stuiterbal behendig over de baan scheuren. Ondanks dat het elektrische karts zijn deze keer, hoor je de snelheid en zie je de Max Verstappentjes in spe rakelings langs de afrastering scheuren of soms gevolgd door een botsing. Ik ben beland in een totaal nieuwe wereld. ‘Mam we hadden een reverse grid start, we moesten de gele en rode vlag oefenen en als eerste gingen we de baan lezen’ Uhm de baan lezen? Misschien moet je gewoon een keer een boek lezen hoor ik mezelf denken. Voor de laatste trainingsrace zie ik op het scorebord tussen de Diego, Delano of Keano’s de oer Hollandse namen Mees en Gijs verschijnen. Is weer iets anders dan de Beau’s en Oliviers op het hockeyveld.
Gespannen kijk ik naar de race. Plotseling staat Mees stil midden op de baan, zijn lichaamstaal spreekt boekdelen, zijn frustratie is er vanaf te lezen. Alsof het om een echt championship gaat slaat hij woest met zijn vuisten op het stuur. Rustig aan wordt hij begeleid naar de pits, stapt woedend uit, pakt snel zijn stoelverhoger (het is tenslotte nog een klein jochie), zetelt zich in rap tempo achter het stuur van een nieuwe kart en racet vol focus de pits weer uit. ‘Mijn kart deed het niet!’ roept hij nog bozig opgewonden naderhand. Ook al is het een training, dit moet gewonnen worden, de winnaars mentaliteit ontbreekt zeker niet.

Droom groot
Aan dromen ook geen gebrek. Meneer wil later zijn eigen formule 1 team, zelf de auto ontwerpen en in het stoeltje zitten. Leg de lat lekker hoog, zeg ik! Zijn toekomstbeeld heeft hij helemaal uitgestippeld, de weg er naar toe ook, van trainingen, sponsoren vinden, nog even studeren aan de technische universiteit en vooral heel hard werken. De juf op school heeft hij alvast geïnstrueerd dat er een kans bestaat dat hij in de toekomst een paar weken online les moet hebben in verband met races. Ik had iets uit te leggen tijdens het 10 minuten oudergesprek. Voorlopig droomt hij nog verder en houden we het bij Sunday – raceday.

#racen | #droomgroot | #endoor