Echt thuis?

Twee jaar geleden, een mooie zomeravond stond ik op Schiphol met een mix van verdriet dat ik mijn familie voorlopig niet zal zien en het overheersende enthousiasme, de spanning en euforie om aan ons buitenland avontuur te beginnen. “We gaan in het buitenland wonen, ooit”, heb ik jaren geroepen. Nu sta ik op hetzelfde punt, andere luchthaven en neem afscheid van ons andere thuis Kuala Lumpur. Althans niet voordat onze temperatuur wordt gecontroleerd, registratieformulieren invullen, handen ontsmetten en na het ‘alles-ok’ knikje lopen we verder naar een donker, stil en verlaten luchthaven. Heel surrealistisch met alleen een paar vogeltjes die fluitend rondvliegen.

Laatste rondje KL
Na de laatste check van ons appartement verblijven we nog 3 dagen in hét hotel waar manlief kind aan huis is. De medewerker herkent mij direct en met een enthousiast ‘Welcome back!’ word ik begroet. Ondanks de versoepelingen in KL is het een ‘spookhotel’ waar alleen op twee verdiepingen gasten verblijven. Maleisië zit nog steeds op ‘slot’, hotelfaciliteiten zijn gesloten en er is beperkte mogelijkheid voor diner. Nu is dat laatste totaal geen probleem. Wij brengen een bezoek aan onze favoriete restaurantjes. ‘Oh so sorry you are leaving, so many customers are moving out’ zegt de eigenaar met een somber gezicht.
Onderweg in de taxi naar de luchthaven kijk ik nog 1 keer over mijn schouder naar de skyline van KL die schittert in het mooie avondlicht. Naast mij hoor ik de wijze woorden ‘Mam, ben je een beetje verdrietig? Nederland is ook fijn, daar ga je ook weer leuke dingen doen en kan je weer een heleboel nieuwe vrienden maken’. 

Vrijheid
Tijdens de vlucht weet ik niet wat ik denken moet. Bij het landen vraagt de lieve stewardess hoe ik heb geslapen en prompt barst ik in tranen uit. In mijn hoofd rollen de vragen over elkaar heen. Wil ik eigenlijk wel terug? Hoe zal het gaan? Rol ik zo weer in mijn ‘normale’ leventje? ‘Moet’ ik weer meedoen aan de ‘ratrace’?

De eerste week voelt als een vreemde in eigen stad. Het voordeel is wel dat ik met een open blik alles opnieuw ontdek. Tijdens mijn hardlooprondje sta ik opeens stil om foto’s te maken van de mooie omgeving, de oer Hollandse blauwe frisse luchten met spierwitte wolken. In Nederland voel ik de vrijheid. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Niet bij bij elke winkel de registreren-temperatuur opmeten-handen desinfecteren-routine, maar gewoon doorlopen en dat zonder mondkapje. Alle parken zijn open, iedereen mag weer sporten, scholen zijn open, kleding passen in de paskamer mag, geen grote kruizen of afzetlinten waar je niet mag zitten, terrasjes staan weer buiten. En dan nog hoor ik lekker Hollands gezeur over het dragen van een mondkapje bijvoorbeeld. (let wel, alleen in het openbaar vervoer verplicht), ‘het is zo warm, ik kan niet ademen, mijn gezichtsherkenning van mijn telefoon werkt niet’. Mensen waar hebben we het over? Ben ik dan toch aan de Aziatische levensstijl gewend geraakt? Waarschijnlijk wel.
Mijn eerste boodschappen rondje in de hamster supermarkt is een hele rare gewaarwording. Onwennig loop ik naar de ingang. Er staat geen ‘mannetje’ die zijn thermometer op mijn voorhoofd richt, vraagt te registreren (de qr reader op mijn telefoon is nog nooit zo veel gebruikt). Niemand draagt een mondkapje en ik krijg een onbehagelijk, onbeschermd gevoel. Ik merk dat ik aan deze vorm van vrijheid nog moet wennen.
Bij thuiskomst hangt Mees met zijn mond onder de kraan. ‘Mam, kijk dat kan hier gewoon, uit de kraan drinken’. Ook een soort van vrijheid.

Is het een droom
‘Welkom thuis!‘ of ‘Ik ben zo blij dat jullie weer in Nederland wonen’ zegt iedereen blij. Deze blijdschap kan ik nog niet teruggeven. Fysiek ben ik in Nederland, maar mijn hoofd en hart zijn nog ergens anders. Natuurlijk ben ik blij iedereen weer te zien en een knuffel te geven, waar mogelijk alleen ben ik nog niet helemaal losgekoppeld. Misschien is het Mr. Jetlag en moet ik nog echt landen. Wel heb ik een soort Marie Kondo opruim- of verlate corona schoonmaak drang. Onbewust mijn hoofd leegmaken, een nieuwe start of de planner in mij die weet dat er over een paar weken een container uit KL aankomt…
‘Mam, het lijkt als een droom’ hoor ik Mees vaak zeggen deze dagen. Ik begrijp hem heel goed. Ik blijf nog even dromen en ga er vanuit dat die zinderende zomer snel gaat komen.

#thuis | #landen | #endoor | #zomer