Hockey in Hong Kong

Nu we er toch zijn
Deze zomer kwam het nieuws dat we zeker nog één jaar in KL wonen. Wat er daarna gaat gebeuren is nog een verrassing zoals bij zoveel expat families. Ik realiseer me nog elke dag wat een bijzondere ervaring het is om te wonen in Azië. En wat doe je dan aankomend jaar? Voor dit hockeymeisje was één ding duidelijk. Meedoen aan het ZOAT2019. Nu ik er toch nog ben.
Alleen…ik had geen rekening gehouden met onrust en protesten van de bevolking in het gastland. Mijn hockeyhart, sportvlammetje en enthousiasme in mij winnen het van mijn twijfel. Op de vraag van vrienden ‘Wat ga je doen aankomend weekend?’ zeg ik met een lichte vorm van schaamte ‘Uhm, ik doe mee met een hockeytoernooi… in Hong Kong’. Even voel ik de expatlife stempel op mijn voorhoofd branden.
En eerlijk, ik vind het heerlijk even geen mama zijn en ouderwetse toernooi gezelligheid ervaren. Ken je dat gevoel van een schoolreisje? Nou dat dus, zo sta ik op het vliegveld te wachten op mijn teamgenoten. Knop op standje ‘niet nadenken’ en de meute volgen als een mak schaap aankomend weekend.

ZOAT wat?
Een korte uitleg voor de niet hockeyers onder ons. Het Zuid-Oost Azië Toernooi (ZOAT) is in Jakarta opgericht en bestaat in de huidige vorm sinds 1972. De organisatie is in handen van Nederlanders wonend in Azië en rouleert tussen de wereldsteden Bangkok, Jakarta, Kuala Lumpur, Singapore en Honk Kong. De laatste is dit jaar host van de 47e editie. Ongeveer 400 Nederlanders strijden om de felbegeerde beker. De delegatie uit KL bestaat uit twee heren en één dames team. Die beker is (totaal) niet in zicht, meedoen is toch belangrijker dan winnen?
Het hockeyweekend wordt vrijdagavond afgetrapt met een welkomstdrankje bij de residentie. Aangezien het vliegtuig een kleine vertraging heeft, gevolgd door de spits, zijn we aan de late kant. Ik noem het liever ‘het Brabants kwartiertje’. Speech gemist en direct aansluiten bij het buffet met Hollandse ‘lekkernijen’. Pan van formaat zwembad met snert, kaas, filet americain, poffertjes, frietjes en aan ‘bruin fruit’ in de vorm van bitterballen geen gebrek.

Hockeyers overal
Hoe klein de wereld is blijkt wel als ik een paar bekende gezichten uit de ‘Parel van het Zuiden’ tegenkom. ‘Wat doe jij hier? Hockeyen natuurlijk!’
Zaterdagochtend sta ik samen met tig andere hockeyers in een soort Holland House waar ’s ochtends de (Hollandse) hits al uit de speakers knallen. De naastgelegen hockeyvelden zijn omringd door de wolkenkrabbers van Hong Kong.
Einde middag cirkelt lange tijd een helikopter boven de velden. Zeker niet voor het toernooi bedoeld. Buiten het stadion zijn er protesten gaande. Hekken dicht, iedereen moet op het terrein blijven is de mededeling. Op de Nederlandse enclave gaat het feest gewoon door, terwijl demonstranten stoeptegels uit de straat trekken en politie de boel onder controle probeert te houden. (Dit is wat wij achteraf zien op de beelden). Wanneer het sein ‘safe’ is afgegeven, steken we de straat over naar ons hotel en zien de schade. Dit weekend bevinden we ons in een ‘andere’ wereld.

De avond is nog niet ten einde. De buschauffeur loopt zenuwachtig heen en weer in het te krappe gangpad (of zou hij teveel dim summetjes hebben gegeten?) om de lallende feestgangers te tellen. Nog vier plekken over! Nadat er twee mensen zijn ingestapt begint hij opnieuw met het telritueel in de bus. Rekenen is best lastig.
Waneer iedereen volledig uitgedost (en sommigen de staat van helderheid allang gepasseerd zijn) op het feest staat met geweldig uitzicht over de skyline van Hong Kong, de meezingers over het water knallen, het bier rijkelijk stroomt, denk ik aan Brabant daar brand nog licht…

Hockeymeisje
Zondagmiddag na de laatste wedstrijd staat opeens een jochie enthousiast naast mij ‘mam ben je klaar met hockeyen?. Ga je mee met de ferry naar ons hotelletje? Ik weet de weg, kom nou’. Dit hockeymeisje, vergezelt met een tas vol naar sportzweet en bier riekende kleding, mannetje met een hamer en hese stem, is weer getransformeerd in mama. Hello Hong Kong, nu we er toch zijn.