Never a dull moment
De expat journey is er een van golven, niet de rustig kabbelende golfjes in Nederland, maar meer de ‘big waves’ van de oceaan. De eerste maanden is het wennen aan het nieuwe leven in het buitenland, de Asian lifestyle, sociaal leven opbouwen, vriendschappen sluiten om snel daarna alweer afscheid te moeten nemen en het thuisraken van leven in twee werelden.
Voorjaar 2019, we zijn bijna 10 maanden in KL. Eindelijk ben ik een beetje rustiger, mijn realxmodus staat meer aan, favoriete koffietentjes in KL gevonden, vriendinnen gemaakt. Eigenlijk alles best op orde en happy. Dat we in ons eerste jaar ook het onzekere bestaan van het expat leven mochten ervaren, heb ik niet in mijn glazen bol kunnen zien en lag zeker niet in onze verwachtingen.

BAM: here’s the news!
De baan van manlief, waarvoor we bepakt en bezakt naar KL zijn verhuisd staat op het spel, althans er zijn strategische veranderingen en deze keer heeft het ook effect op ons. Hoe weten we nog niet. Huh? En het gaat juist onwijs goed.
Ik ben tot mijn eigen verbazing vrij kalm en rustig in mijn reactie (in eerste instantie). Geen probleem, dit gaat ons wel lukken, we vinden altijd wel een weg, we gaan dit fixen!
Een paar dagen later heeft mijn kalmte plaatsgemaakt voor emoties die als vuurwerk alle kanten opvliegen. Ik vloek van binnen. NEE! gillen alle vezels in mijn lijf. We zijn nog niet klaar, staan pas aan het begin van ons expat avontuur. Mees is happy en ik begin thuis te raken. Ondanks soms de moeilijke momenten wil ik koste wat kost blijven. Nog belangrijker: dit kan ik Mees niet aandoen, hij is een blij jochie, KL is zijn thuis en wat is er mooier dan deze buitenland ervaring meegeven. Ongeloof, verdriet, boosheid, onzekerheid alle emoties vliegen in het rond. En dan begint het eigenlijk pas. Weken, zelfs maanden van onzekerheid gaan voorbij. Is dit het onderdeel van het expatlife waar ik ‘bang’ voor ben? Waar ik mezelf tegen wil beschermen? Of niet wil zien? Deze onzekerheid? ‘Oh I got goosebumps, I am gonna cry, I don’t want you to leave…’ zegt mijn lieve vriendin met waterige ogen.

Onzekerheid
De onzekerheid doet iets geks met je. Als gezin moet je stevig in je schoenen staan. Direct schakel ik door naar de regelmodus. Wat is het beste voor Mees? Hoe lang kunnen we blijven? In de zomer al terug? Nee, pertinent niet, dat komt veel te snel! Net het gevoel een beetje gesetteld te zijn. ‘Probeer je er niet te veel door te laten beïnvloeden, blijf plannen maken in KL. Focus je op het nu, hier in KL. Kijk om je heen, geniet waar je bent’. Goed advies, makkelijk gezegd ook… miss planning staat al in de startblokken met alle denkbare scenario’s. Soms is het best moeilijk, dan zit deze little miss sunshine even achter een grote grijze donderwolk en voel ik de koude deken van onzekerheid om mij heen.

En door…
Afgelopen zomer is er dan eindelijk helderheid. Nieuwe baan. Yes, wij blijven zeker nog een jaar in KL!  Dat de officiële standplaats Europa is. Klein detail. Het reizen van manlief zal blijven bestaan. In plaats van opluchting krijg ik het benauwd (alsof ik in de haze loop in KL), voel ineens een druk, de relaxte Ronnie in mij heeft plaatsgemaakt voor stressie Sjakie die even indringend om het hoekje kijkt. Mijn idee ‘moet’ binnen dit jaar uitgevoerd worden, gaat dat lukken? Wat ‘moet’ ik doen als we terug gaan over een jaar? En ‘moet’ ik al beginnen met netwerken voor terugkeer? Deze gekke kronkels in mijn hoofd zijn nu juist niet de bedoeling. Gelukkig word ik al snel streng toegesproken door diverse lieve vrienden (blijf dat vooral doen!). Dit jaar beleef ik zeker anders, intenser, ik stap weer uit mijn comfortzone en zie het met een grote glimlach tegemoet. Little miss sunshine is weer terug. Je weet maar nooit welke onverwachte wending er straks komt.
Expat life. Never a dull moment.

#expatlife | #endoor | #smile