Het jaar vol schrijven

De eerste dag als koos werkeloos was ik een enorme stuiterbal. Niet alleen de eerste dag ook de dagen, weken, maanden daarna soms tot irritatie van mijn omgeving. Stilzitten en nietsdoen lukte mij niet. Het resultaat is dit blog. Binnen een paar dagen was mijn website klaar, eerste blogs in concept geschreven, beelden er bij gemaakt. En dan? Ik voerde weer een strijd met mezelf. De perfectionist in mij bleef roepen ‘Het is nog niet helemaal klaar, de teksten kloppen niet, zou je het wel doen nu etc…’ De stoute schoenen hebben het (gelukkig) uiteindelijk gewonnen van het stemmetje in mijn hoofd. Eerst in kleine kring heb ik het gedeeld om vervolgens maar helemaal ‘out in the open’ te gaan. Wat heb ik te verliezen? Klinkt altijd heel stoer en simpel als anderen zeggen ‘Wat heb je te verliezen?’ alleen dat ben ik niet… Pff nog elke keer druk ik op de ‘publish button’ met mijn hand voor mijn ogen.

Waarom?
Deze vraag wordt mij vaak gesteld, onlangs nog. Soms begin je gewoon ergens aan, dat heb ik wel met meer dingen. De momenten vastleggen voor familie en vrienden in een persoonlijk verhaal met een vleugje humor. Een beetje fröbelen met beeld lukt me aardig. Een echte schrijver ben ik niet, ik schrijf wat ik zie, waarover ik mij nog elke dag verwonder, wat ik voel en denk (nou ook weer niet alles, zou een hele rare blog worden…). En misschien ook om mijn gedachten te ordenen. Een soort van dagboek inclusief het gevoel van zonder mascara de deur uit, helemaal met je billen bloot. Al zijn er momenten die ik voor mezelf hou of in mijn gouden doosje bewaar. Soms zegt een gevoel meer dan woorden.

Wat heeft het gebracht?
Mijn blik op alles wat ik tegenkom, de kleine mooie beelden die ik soms niet meer zag, hoe ik mijn leven nu beleef, kleurrijk, intenser. Zie jij ook de man in het hoekje op het terras die vol overgave zijn laatste ijs uit zijn bakje schraapt, het onbezonnen kind dat schaterlachend achter duiven aan rent, het meisje dat elegant, vol precisie door haar haren strijkt voor een goede selfie, de jongen die slurpend aan zijn soep met een hangende sliert mie uit zijn mond even schuin opkijkt naar dit instagram meisje, de zwever die nieuwe kleren heeft en drie meter verderop ligt dan gewoonlijk.
Eigenlijk doe ik maar een dotje waar ik blij van word. Ik heb (online) nieuwe mensen ontmoet, kom tot nieuwe ideeën en schrijf soms voor anderen. Zo kan het zomaar gebeuren dat je mijn gedicht in één van de gedichtenbundels van Gewoon JIP leest. (Binnenkort online te bestellen via Gewoon JIP).

En door…
Elke week een blog posten. Soms vervloek ik de druk die ik mezelf opleg om te schrijven, iets te posten en tegelijkertijd zorgt het voor die bekende stok achter de deur, de energie en een glimlach. ‘You are always full of energy and smiling!’ Maar het meest word ik blij van jou als lezer. Dank voor het vertrouwen, de kritische opmerkingen, het meedenken, de humor, maar vooral de lieve woorden. Ga ik door? Aan wie kan ik dat beter vragen dan aan jou! Wat wil je zien, horen, lezen? In ieder geval staan er zeker nog een paar blogs op de planning. ‘Write tot create, everyone has a story’.

#oneyear | #endoor | #gewoonjip