One year
Cliché, wat vliegt de tijd! Rond deze periode een jaar geleden ‘vierde’ ik met dierbare collega’s mijn afscheid. Een paar weken daarvoor had ik mijn ontslag ingediend. Het staat nog helder op mijn netvlies. Een mooie lentedag in maart, lichtelijk nerveus stap ik het kantoor binnen. Vandaag ga ik mijn baan opzeggen, mijn houvast, een deel van mijn identiteit. Na 18 jaar verschuift mijn naam opeens naar het bakje ‘unemployed’. Alle emoties gieren door mijn lijf, van enthousiasme om het avontuur te beginnen, van spanning naar ons nieuwe leven, van verdriet om het afscheid van lieve collega’s waar ik al die jaren lief en leed mee heb gedeeld, van onzekerheid over de toekomst.

En nu? Het is alweer een jaar later en onwijs veel gebeurd. Mis ik het? Ja, soms mis ik de routine van werk, de gesprekken, het samen keihard werken gecombineerd met veel lachen en de koffietjes uiteraard. Vooral in het begin bij de vraag ‘Wat doe jij eigenlijk?, werk je?’ of bij het invullen van een immigration formulier onder het kopje occupation, dan voelde ik mijn onzekerheid en lichte vorm van schaamte opkomen. ‘Nee, ik werk niet’ kwam haperend uit mijn mond. ‘Oh, so you are a housewife’. Auw, dat deed in het begin wel even pijn. 

Beach girl

Hello new life
De eerste maanden moest ik echt afkicken. Ik was te onrustig met te veel energie en wilde alles in één keer (te)goed doen. De woorden van een lieve Australische vergeet ik niet snel. ‘Oh don’t worry after 6 months you will say I am getting there, and after 9 months – one year you will think:  Hello new life, here I am!’
Het is de bekende expatcurve. Ook ik, als onervaren expat, heb zeker alle fases doorlopen;  de wittebroodsweken waarin alles leuk en nieuw is, gevolgd door de ‘cultuurshock’, daarna de aanpassing en uiteindelijk het gevoel van thuisvoelen. Iedereen die ik spreek, de Australische, Amerikaanse, Europese mums of de enkele stay-at-home-dad allemaal hebben ze eenzelfde ervaring. 

Na bijna een jaar ben ik ‘thuis’ in KL. De euforische pieken hebben gelukkig de overhand en heel af en toe ontstaan out-of-the-blue de ondefinieerbare dalen. Heb ik een onwijs gezellige, motiverende of sportieve ochtend, kan het zo maar ineens gebeuren. Ik doe de voordeur open (in ons geval lift), voel bij de 1e stap al een knoop in mijn maag, druk op mijn schouders gepaard met een opkomende vochtige traanbuis. Waar komt dit nu weer vandaan? Ik ben toch happy, heb veel gelachen vanochtend? ‘Oh I know exactly how you feel ‘ zegt mijn vriendin. Eigenlijk heel normaal dus… schijnt er ook bij te horen. Wat krijg ik er verder voor terug? Vrijheid met hoofdletter V. Wie mij had gezegd dat ik zou gaan schrijven had ik voor gek verklaard. Dat kan ik helemaal niet, vind het doodeng. Laat staan dat ik dit voor anderen ga doen of misschien in een andere taal.

Happy wife – happy life
Het is een psychologische verschuiving. Ik stap even af van mijn carrièrepad en volg nu een andere ontdekkingsroute, geniet bewust meer van deze tijd, want voor je het weet…
Met een manlief die heel Azië doorreist, ben ik de stabiele factor voor Mees. Na bijna een jaar durf ik steeds vaker hardop én met trots te zeggen. ‘Ja, ik ben een schoolmum, housewife en… heb mijn eigen blogsite, schrijf gastblogs, teksten voor anderen en maak plannen. Yes, I am an expat wife, wat een luxe!’

#expatlife | #happy | #expatwife