No magic moments

Voordat we op onze rijdende expat trein sprongen heb ik veel slapeloze nachten gehad. Niet zo zeer voor mijzelf, maar voornamelijk voor Mees. Een klein verlegen gevoelig jochie in een nieuwe omgeving, nieuwe school, nieuwe vriendjes, andere taal. Wat zou ik nu graag één dag in zijn koppie willen meekijken. Ervaren, beleven wat hij doormaakt om hem beter te begrijpen in sommige situaties. Ik wist niet dat onze lieve, sociale, soms stoere zoon in een flits kan veranderen in een Monsterlijke Mees; een boze, onhandelbare, gillende kleuter die ik totaal niet (her)ken.

In Nederland zei iedereen: ‘Oh maak je niet druk, kinderen zijn zo flexibel, zeker op die leeftijd. Nu is het beste moment. Wat een voorrecht om dit aan Mees mee te geven’. Absoluut, ik ben onwijs dankbaar dat wij dit Azië avontuur samen mogen meemaken. En toch, na deze eerste drie maanden it’s not all magic!! Dat het expatleven ook een andere kant heeft voor kinderen en niet altijd makkelijk is, heb ik zeker ondervonden.

Ik wil naar Nederland, NU! 
Zodra deze zin wordt uitgeroepen of eigenlijk boos wordt uitgeschreeuwd weet ik al hoe laat het is. TE LAAT en moet ik alle zeilen bij zetten voor de komende dag of avond. Zet je schrap en haal die Mama-trucendoos uit de kast. ‘Ik wil naar Nederland NU!’ is Mees zijn manier om iets duidelijk te maken. Dit kan uit het niets opkomen zoals bij de 1e schooldag na een lang weekend, bij de 1e zwemles, een gesprek over de nieuwe oppas of zomaar spontaan.

De week begint goed
Happy steppend gaat Mees naar school. Nog een kus en huppelend loopt hij in de klas. Om drie seconde later naar me toe te komen ‘Mam, nog één kroeltje’. En dán voel ik de kracht in zijn dunne armen toenemen, ‘Mam, ik wil bij jou blijven, ik vind het spannend, ik wil mijn beertjes’. Spartelend in de armen van meester Chris laat ik hem achter.
Vlak bij de uitgang kijk ik, verschrikt door geschreeuw, richting de deur waar het geluid vandaan komt. Ik zie een bekend jochie heel hard zigzaggend rennen door de gang met meester Chris wanhopig in de achtervolging. Zo erg dat zijn knotje er alle kanten van op zwiept. Met open armen vang ik Mees op en hou hem stevig vast zodat we niet allebei languit op de grond eindigen. Wat komt er een kracht uit dat dunne lijf als hij boos is. Wanneer meester Chris vraagt of hij meegaat hoor ik heel duidelijk gillend: ‘No!, No! I said No! Duidelijker Engels bestaat er even niet. ‘Ik wil naar Nederland, NU!’ Ja hoor, de zin is uitgesproken. Samen met de counselor lopen we naar haar kamer. Mees nog steeds tegen mij aan geplakt. Bij elke stap borrelt mijn onzekerheid iets verder omhoog. ‘Doe ik het wel goed als mum?’, ‘Had ik er iets aan kunnen doen?’. Ervaren als ze is begint ze direct met Mees te kletsen en ondertussen schatten opgraven in het ‘magic sand’. ‘Mam, ik wil hier spelen, ik vind het hier leuk’. Briljant idee! Na oogcontact en bemoedigende woorden neem ik afscheid van Mees. Een beetje onwennig en toch blij als ik hoor ‘Doei, bye tot vanmiddag, mam!’ 

Nieuwe oppas
Al vroeg probeer ik mees voor te breiden dat er een nieuwe oppas komt. In Nederland hadden we een fantastische, lieve oppas Roos. Mees is gek op haar. ‘Mam, ik wil alleen Roos als oppas en niemand anders! Ze kan toch ook met het vliegtuig hier naartoe komen? En dan ook de discussie aangaan waarom het niet kan… Ons gesprek eindigt al snel met: ‘Ik wil naar Nederland, NU!’

1e zwemles
In de taxi op weg naar de Nederlandse zwemles (ook dat hebben ze in KL) kwebbelen we er oplos. Bij ‘guardhouse’ even melden en hand in hand lopen we naar het zwembad. Mees ziet het zwembad, de spelende kinderen, draait zich resoluut om en loopt terug ‘Ik ga niet zwemmen’. Het circus gaat weer beginnen vandaag!  Er is geen land mee te bezeilen en hij loopt boos weg. Dan probeer ik hem om te kopen met een cadeautje… hoe kom ik daar nu bij? Komt vast door de vier uur slaap die ik heb gehad afgelopen nachten dat ik dit soort gekke ideeën voorstel. Het doet hem niks. Conclusie: geen zwemles en een boze kleuter (die alsnog een cadeautje wil)

De zin ‘Ik wil een cadeautje, mag ik nu een cadeautje?’ staat op repeat de rest van de ochtend. Oh en bijna zwicht ik er voor als hij zich als een stervende zwaan op de vloer in de mall laat zakken. Met een krijsende Mees onder mijn arm loop ik standvastig naar de taxi pick-up plaats. Onderweg zie ik mensen verbaasd achterom kijken waar dit sirene geluid vandaan komt. Totaal niet gênant! Eenmaal in de taxi zit naast mij een nog bozere kleuter: ‘Ik zeg toch niks. Ik heb net al gezegd dat ik niks zeg!’. Als ik liefdevol mijn hand op zijn schouder leg, duwt hij met één ferme beweging mijn hand weg. Blijkbaar is iemand nog steeds heeeeel boos.

De ochtend in de herhaling
De avond heeft de ochtend in de herhaling gezet. Het begint met een jochie dat na het avondritueel niet wil slapen, verdrietig en boos is;  ‘Ik kan niet slapen mijn oogjes vallen nog niet dicht, Waarom gaan jij nu ook niet naar bed? Waarom slaap ik hier en jullie daar beneden in die kamer? Ik vind jullie bed fijner. Afsluitend met: ‘Ik wil naar Nederland, NU!’ Op dit soort momenten ben ik niet op mijn best. Zeker met te weinig slaap en mijn moodthermometer richting een koude front trekt. Ik ben hierdoor nog ongeduldiger en wordt er zeker geen lieve mama van.
Had ik net plannen om te facetimen met vriendinnen of mijn blogs te schrijven. Helaas, meneertje Mees heeft andere plannen voor de avond. Wat hij in zijn hoofd heeft, krijg je er niet zomaar uit. Ik haat zo’n klein spiegeltje op dit soort momenten.
Terwijl ik dit schrijf zit er een klein jochie in pyjama met zijn beertjes op de trap heel hard te gillen. Nou zo’n avond dus. Is dit het nu? Meestal verzin ik wel iets, maar nu? De trucendoos van deze mama is leeg, verdwenen. Het liefst stap ik direct in het vliegtuig; Nederland, NU!. Ik kan alleen maar even mijn tranen laten lopen (dat is toch ergens goed voor?). Is dit ook een fase van het ‘romantische’ expatleven waar je doorheen moet?

Netflix & Chocolate
Uiteindelijk ligt een jochie naast een berg knuffels onder zijn robotdeken rustig te slapen. En zijn mama? Die heeft behoefte aan iemand die haar even vasthoud. Alleen…met een man in het buitenland gaat dat nu niet lukken. Gelukkig is er voor dit soort momenten Netflix! Vanavond ga ik ongegeneerd een chocoladereep in mijn hamsterwangen laten verdwijnen en naar (mooie) mannen in pak kijken. Soms heb je daar gewoon behoefte aan. Mijn avond komt wel goed!

#NederlandNU #chocolatedoesntasksillyquestionschocolateunderstands