‘Ik wil contact’
‘Tussen jou en mij’
zong Frank Boeijen Groep in de jaren 80.

De discussie, meningen, iedereen is expert deze dagen, tot zelfs krankzinnige rellen over de avondklok laaide (letterlijk) weer flink op dit weekend. Persoonlijk heb ik niet al te veel moeite met een avondklok, alleen die te lange anderhalve meter, niet-aanraak-zone, afstand maatschappij, daar worstel ik steeds meer mee. Huidhonger, knuffeltekort, het verlangen naar een shot aan dopamine of hoe je het wilt noemen.
Met woorden kan je veel uiten, diepere emoties en gevoelens beschrijven en toch zegt een gebaar meer dan duizend mooie poëtische woorden achter elkaar. Een gulle glimlach, schouder, kus op je voorhoofd, liefdevolle omhelzing of een handkus waarvan je diep in je hart weet dat dit de laatste is. De verbinding met elkaar, genegenheid tonen, het vlammetje dat wordt aangewakkerd, letterlijk voelen hoe het met de ander gaat, de zinderende elektrische lading, dat gevoel…

Hoe onderhoud jij contact?
Iedereen verkeert in zijn eigen, steeds kleiner wordende bubbel, ik ook. Al voel ik de spanning met de dag toenemen en vraag ik mij af of deze binnenkort een keer knapt. Bestaande vriendschappen, familiebanden worden misschien wel op de proef gesteld of juist versterkt?
Of je wil of niet, we zijn met zijn allen sociale wezens. Elk mens heeft behoefte aan verbinding, jonge kinderen, tinderende singles of je dementerende oma in een verzorgingstehuis. De een iets meer dan de ander. Het heeft ook wel degelijk een functie van ontspanning, emotionele ontlading, troost en of veiligheid bieden.
Direct aan het begin van de lockdown was duidelijk dat ik tot de categorie behoor van ‘ik-mis-de-spontane-omhelzing’. De krampachtige momenten waarbij je elkaar aankijkt, je elkaar eigenlijk wil omhelzen alleen nu wordt gevolgd door een zielloze, koude elleboog begroeting of opgestoken hand in de lucht. Er zijn steeds minder ontmoetingen gedurende de dag. Tijdens de wekelijkse boodschappen gaat er nog net snel een hand omhoog of verschijnt een korte glimlach achter het tijgerprint mondmasker. Stilstaan voor een uitvoerig gesprek in het koffiegangpad is niet toegestaan. Verschuift aanraking meer en meer naar het taboe hokje? Om nu een vibrerend knuffelvest aan te schaffen…

Nieuwe ontmoetingen worden schaarser. Van een online kennismakingsgesprek of appje ‘Would you have time to chat?’ veer ik even op, net als bij de pakketbezorger die voor de zoveelste keer deze week een pakket voor de deur neerlegt. Gelukkig zijn daar nog de sportieve rondjes hardlopen (en take away koffie), een soort highlight van de dag, de zich in het zweet ploeterende hardloper, de hondenbezitters om ‘goedemorgen, mooie hond, of geniet van de zon’ te zeggen. Van een virtuele knuffel, berichten van vrienden en vriendinnen vanuit alle windstreken kan ik inmiddels ook opleven of ‘Mam, it’s so cozy’ gevolgd door een stevige arm om mijn nek tijdens ons naar-bed-voorlees-ritueel.

Ga je mee?
Voor corona waren er ook de onhandige situaties, gaan we voor een kiss or hug? Wat gaat er straks gebeuren? Een onwennig slap handje, want hoe gaat dat ook alweer? Een liefdevolle iets te lange omhelzing hart op hart alsof de zon door je aderen stroomt of elkaar vol enthousiasme bespringen, zoals de koeien die voor het eerst de wei in huppelen in de lente. Al die opgekropte energie, liefde, dopamine komt als een explosie los. Ik laat me graag verrassen! Tot die tijd worden het coffee & chat rondjes, Ga je mee?

‘Ik wil contact, geen afstand’
‘Ik wil dichtbij’

#hug | #contact | #dichtbij