Gewoonten
Het is een vroege frisse dinsdagochtend. Als een weigerend paard voor zijn hindernisbalk staat Mees standvastig op de stoep. Aan de overkant van de straat staan twee meisjes, zijn klasgenootjes kom ik later achter, op het schoolplein druk te gebaren of hij mee gaat. Een jochie verroert zich niet. ‘Ik wil niet naar school, ik ga niet! Daar staan we dan. Om mij heen zwaaien autodeuren open, kinderen springen er uit, nog net gaat een zwaaihandje de lucht in tijdens het sprintje over het schoolplein naar de ingang. ‘Mam, ik wil niet, het is moeilijk Nederlands leren, de woordjes zijn moeilijker en worden steeds langer’. Ik heb een flashback naar vorig jaar, eenzelfde situatie, andere school en ander land. Toen was de counselor mijn reddende engel. Hier niet te bekennen en met de coronamaatregelen mag ik als ouder de school niet betreden. Lichte paniek en frustratie rollen over elkaar heen in mijn hoofd. Dan zie ik de meisjes nog steeds vrolijk staan wachten. DE reddende engeltjes. Even later zwaai ik naar een jochie, dat met hangende schouders aan de hand van zijn juf het schoolgebouw in loopt. In mijn achterhoofd wist ik dat dit moment zou komen alleen waarom nu? Als dit maar geen gewoonte wordt.

Ik ga op reis en neem mee
Niet alleen dit moment. Afgelopen periode zijn dagelijks nog momenten met een link naar KL. Een bepaald straatbeeld, geuren of gesprekken roepen van alles bij mij op. En dan zijn er nog wat gewoonten die er zijn ingeslopen.

• Nog altijd heb ik een afwijking naar links. In de winkel neem ik de linker ‘ingang’, op de stoep loop ik vaak ingedachten verzonken aan de linkerkant en verbaas me dan weer over de boze blikken van tegemoetkomende wandelaars.
• Op de fiets kijkt Mees steevast eerst de verkeerde kant op voor het oversteken.
• Schoenen doen we uit in de gang, je banjert niet met je vieze schoenen van buiten het hele huis door.
• De 1e week gaf ik standaard mijn pinpas aan de caissière, die mij vervolgens heel gek aankeek, heel rap ben ik overgestapt naar telefoon betaling.
• Eten doe je met een lepel. (een vork is voor salade en cake zoals ze zeggen)
• Mees zwemt standaard in een UV shirt, ook binnen, ‘want het zit zo fijn’.
• De schooltas is gevuld met broodtrommel en ‘waterbottle’
• ‘Mam, kunnen we sneller fietsen, het gaat het onweren’ zegt Mees wijzend naar een flikkerend alarm. In KL had de school eenzelfde oranje alarmlicht, het ‘weatheralarm’ voor onweer. Dan moest je naar binnen, en geloof mij, je wil dan ook echt niet buiten blijven staan.
• Het tropische gedeelte in Artis waar ik bij binnenkomst de warmte om mij heen voel, bekende geur van bloemen ruik, een herkenning van tropische planten van de straat of in onze tuin.
• Lopend in Amsterdam de Indiase geuren, die mijn reukorgaan binnendringen, niet kunnen weerstaan. Op de terugweg ligt op de achterbank een heerlijk curry die langzaam de auto vult met kruidige geuren. Take away was tenslotte heel normaal.
• Een bezoek aan de toko is ook een feest van herkenning voor alle zintuigen met bekende producten, fruitsoorten en kruiden. Als een kind in een snoepwinkel zo blij. Of maak ik hier mijn eigen winkelbeleving?

Endoor
Ondanks de stroeve ochtend eindigen we de dag met ‘Het was heel leuk op school met mijn vriendjes, maar mag ik ook weer een sleepover bij mijn vriendjes in KL?’ `Sommige gewoonten kunnen doodeenvoudig niet meer. De mix van oude en nieuwe gewoonten vloeien in elkaar over. Laat het Sint sluiterfestijn maar komen dit jaar. Wij doen weer mee.

#ikneemmee | #nederland | #endoor