De vraag van het jaar

Zondagochtend, ik zit met de onverwoestbare Mister Jetlag aan de zwembadrand, voetjes bungelend in het water, koffie binnen handbereik, de hete ochtendzon op mijn huid, dit blog te tikken. Maar man, wat een luxe! Elke keer als ik weer een stap in ons andere thuis zet, merk ik dat dit steeds meer bij mijn wereld hoort. Hier hoor ik ook te zijn.

De afgelopen weken in Nederland stonden in het teken van weerzien met familie en vrienden, koffiedates, lunches, borrels en ‘playdates’ voor Mees regelen. Het was weer een rollercoaster met driedubbele looping deze keer, die ik niet had willen missen.
Was vorig jaar nog de meest gestelde vraag ‘Wat mis je het meest?‘. Dit jaar kwam na de stevige knuffel, liefdevolle kus direct de vraag: ‘Wanneer kom je terug?’. Wat een eensgezindheid. Collectief kreeg ik van iedereen dezelfde vraag. Is dit van tevoren afgesproken? Een ongeschreven regel? Heb ik iets gemist?
Huh? Dit roept bij mij alleen maar meer vragen op en creëert een soort extra onzekerheid. Is misschien mijn omgeving nog meer bezig met de toekomst en onze terugkeer? Wil iedereen zo graag dat we terugkomen? Missen ze ons? Ik begin te twijfelen… waar ikzelf probeer relaxt om te gaan met de onzekerheid van het expatleven, is dat blijkbaar voor mijn omgeving nog moeilijker.

Twee werelden
Naarmate de dagen vorderen ben ik inmiddels voorbereid op DE vraag. En geleidelijk doet het iets met me. Was ik de eerste week nog met mijn hoofd en hart in KL, langzaam voel ik na de gezellige, lieve, gekke, mooie, waardevolle ontmoetingen en onbeschrijfelijk vertrouwde gesprekken een verschuiving bij mijzelf. Oh ga ik mij weer te veel hechten? en wat wil ik eigenlijk?
Dacht ik aan het begin van ons expat avontuur dat aanpassen aan ons nieuwe leven lastig zou zijn. Nu weet ik wel beter. Het leven in twee werelden is pas ingewikkeld. Mijn hoofd en hart die zich niet altijd op dezelfde plek bevinden of even ‘lost in this world’ zijn. Dit geldt niet alleen voor mij… 

Zoals Mees afgelopen week verwoordde ‘Het is zo moeilijk, ik weet niet wat ik moet kiezen. KL is leuk en Nederland is ook leuk. Ik zou willen dat het naast elkaar lag, dan konden we er zo naartoe lopen. Wanneer ik doorvraag en probeer te achterhalen wat er in zijn koppie omgaat bij het idee naar huis te gaan. ‘Ik heb een happy and sad face’
De volgende dagen zie ik voornamelijk een ‘happy face’. Op het schoolplein om zijn vriendjes op te halen voor een ‘playdate’, na logeerpartijtjes en de ouderwetse koffietjes met mij. (waar ikzelf heel blij van word). Ongezien blijft zijn radartje op volle toeren draaien. ’s avond bij het naar bed gaan en we de dag doorkletsen hoor ik zachtjes ‘Mam, ik wil niet naar KL’. ‘Waarom niet?’ Een sip gezichtje kijkt mij aan. ‘Ik wil dat we hier in Nederland wonen, ik wil graag dat alles weer normaal is. Nu is het niet normaal. Het is allemaal door elkaar. Ik heb een sad face today’. Ik geef aan dat we toch echt naar ons huis in KL gaan. ‘Dan wil ik deze zomer verhuizen!!’ Zegt hij resoluut.

En daar lig ik dan met een jochie in mijn armen dat zo stellig is en echt verdriet heeft, zoals ik niet eerder heb gezien. Deze mama kan niets zinnigs over haar lippen krijgen. Ik geef een extra stevige knuffel en kus op zijn voorhoofd. Hadden we dan toch niet terug naar ons andere thuis moeten gaan, maken we het hierdoor gecompliceerder?
Ik begrijp hem heel goed, ken deze ‘mixed feelings’, die je heen en weer slingeren tussen twee ‘thuisen’ als geen ander. En het antwoord?

Het antwoord op de vraag van dit jaar moet ik verschuldigd bijven. Dat we terugkomen, Ja. Wanneer? Geen idee. Altijd alles vieren zeg ik tegen Mees en we hebben afgesproken dit komende tijd in KL extra te doen. Dus ook nu. Wij plonzen het zwembad in. Met een happy face.

#happysad | #allesvieren | #endoor