Niet bepaald een feestdag
De 1e schoolweek zit er op en wat voor een week. Nieuwe ontmoetingen, nieuwe ervaringen, gevoelens en emoties die als grote golven op je af komen.
Naarmate de 1e schooldag dichterbij komt vraagt Mees steeds vaker op de gekste momenten: ‘Mam, hoeveel nachtjes nog voor school?’  Zittend in de taxi probeer ik Mees zoveel mogelijk uit te leggen wat hij kan verwachten (wat ik ook maar ontrafel uit de vele emails van diverse afdelingen van school), dat we vrijdag eerst een rondleiding krijgen, de juf ontmoeten en maandag de 1e schooldag is. Oh en dat ze Engels praten op school. Na een paar minuten stilte hoor ik: ‘Maar mam, dan weet ik toch niet wat ze bedoelen als ze alleen maar Engels praten?’. Zijn radartje is ook druk bezig…

Orientation day
De vrijdag voor de 1e schooldag is er de ‘Elementary Orientation day’. Alle ouders van de kleuterklassen verzamelen zich in het schooltheater, waar dus plek is voor meer dan 1000 man en dan is dit nog maar het ‘kleine’ theater. Mees zit in Prep Senior (vergelijkbaar met groep 2 in Nederland) met nog 14 anderen kinderen. En zo zijn er 5 Prep Senior klassen dit jaar.

We worden enthousiast ontvangen door de directeur ‘How thankful we are you chose ISKL and be part of our family’. Ok, wij horen dus nu officieel tot de familie?? Ik moet toch even aan dit community idee wennen. Vervolgens worden alle belangrijke medewerkers, afdelingshoofden, leraren, counselors tot aan nurse Bethie voorgesteld.
Na alle officiële praatjes komen de juffen en 1 meester naar voren zodat de ouders en kinderen met de juiste leraar meekunnen naar de klas. De ouders snellen zich naar het juiste groepje. Oh, het begint weer goed, deze heb ik dus even gemist, geen idee welke leraar Mees heeft. Gelukkig hangen er lijsten en gaan we naar de klas van meester Chris. Een man voor de klas vind ik persoonlijk erg leuk, spontaan roep ik: ‘Oh Mees je zit bij meester Chris in de klas, en kijk hij heeft ook een knotje net als meester Nick’ (zijn leraar in Nederland in het 1e half jaar). Waarom zeg ik dit eigenlijk? Ik hoor vervolgens alleen: ‘Mam, ik zie nergens het vliegtuigkleed of de constructie hoek’. Dit had Mees namelijk gespot in één van de klassen bij de 1e open dag. Nog geen 5 minuten later gevolgd door ‘Ik wil NU weg, gaan we naar huis?’. En meneer stond al halverwege de gang. Hoezo ik weet wat ik wil en ga mijn eigen weg…

Schooluniform

First day of school

Let it go…

En dan is het zover, de 1e schooldag.
Ik heb geen oog dicht gedaan. Al is dit niks nieuws, het is mijn status sinds we hier in KL zijn aangekomen. Allerlei scenario’s heb ik in mijn hoofd voorbij zien komen. Aan het ontbijt hoor ik opeens zachtjes: ‘Ik wil niet naar school, ik wil bij jullie blijven’.
Lopend naar school (hoe luxe is dat!) zie ik een jochie dat zijn 2 knuffels, zijn houvast, zijn vertrouwen steeds steviger vasthoud. Onderweg pers ik er nog net een paar enthousiaste, positieve bemoedigende woorden uit. Maar oh wat zie ik er zelf ook tegen op. Het is eigenlijk niet de bedoeling dat je meegaat naar de klas en bij de ingang van de school staan hele lieve begeleiders die je kind opvangen en meenemen naar de juiste klas. En Mees? Mees klampt zich nog steviger aan mij vast, kruipt achter mijn rug om vervolgens rechtsomkeert naar buiten te lopen. De school uit. ‘Ik wil niet naar school, dat heb ik toch gezegd!’. Gelukkig mag ik even mee naar de klas en voorzichtig probeer ik, samen met Ms. Pam, Mees enthousiast te maken om op het kleed bij de andere kinderen te zitten. Maar helaas, na 5 minuten staat hij op en loopt weg naar de gang. Dit word dus het moment om hem los te laten…

En dan laat ik hem achter, ik hoor hem nog huilend roepen (het is meer keihard gillen): ‘Mam, ik wil niet alleen, ik vind het spannend, maahamaa, laat me niet alleen’. Oh mijn hart breekt, mijn tranen kon ik in de klas al niet bedwingen en nu helemaal niet meer. Onderweg naar de uitgang kom ik Julie, de elementary schooldirecteur, tegen en ze geeft mij direct een dikke knuffel ‘He will be fine. Grab a cup of coffee, you’ll need it’. Even verderop komt een vrouw met open armen op mij afgelopen ‘Let me give you a mommy hug, I know exactly what you’ve been through, I experienced the same 10 years a go. It’ll be alright’. Bedoelen ze dit met het community gevoel en we are one family? Op dat moment voelt het even heel erg goed deze familie en die knuffel van Katie.
De weg naar huis duurt voor mijn gevoel uren (al is het nog geen 8 minuten lopen), mijn tranen laten een soort Hans&Grietje spoor achter op de stoep. Dan stopt er voor mijn neus een vrachtwagen met de tekst: Love Life – Love Coffee. Op dit moment even niks niet een love life, wat voel ik mij slecht. Thuis komt er niets uit mijn handen en ook voor de gym heb ik geen puf (al is sporten altijd een goede uitlaatklep voor mij).

Waarom?
Waarom doen we dit ook alweer? Waarom doen we dit hem aan? Wordt hij happy? Ben ik wel een goede mama? De 1e uren bestaan voornamelijk uit twijfel aan mezelf, aan de hele situatie, het avontuur… En tegelijkertijd denk ik aan de tekst die mijn lieve mam tegen mij zei in haar speech kort voor ons vertrek (en het briefje dat ik later in mijn koffer vond). ‘Bij een goede mama zijn hoort ook een stukje loslaten, een kind is niet je bezit’. Nu begrijp ik wat zij voelde (en nu nog voelt) toen ik het vliegtuig instapte naar KL. Loslaten hoort erbij en moet je accepteren.
Mees staat aan de start van zijn nieuwe schoolleventje, nieuwe vriendjes maken, zichzelf ontdekken, tegenkomen en zichzelf ontwikkelen om uit te groeien tot een (nog) mooi(er) persoon; ‘Be all you are’ zoals de ‘slogan’ van de school is. Be all you are? Wat is dat eigenlijk? (goede tekst voor een volgend blog denk ik)

Eindig de dag met een glimlach
Die ochtend verschijnt er alsnog een glimlach op mijn gezicht bij het lezen van de email van meester Chris ‘he’s doing much better and playing with another boy’ met een foto van een spelende Mees.
Een paar uur later sta ik nerveus op ‘het schoolplein’ te wachten naast een paar andere moeders. De rest van de kinderen gaat met de schoolbus mee, dat is hier heel normaal. Ongeduldig sta ik te wachten op Mees, die met een grote smile op mij komt afgerend. Dat moment en het blije gezichtje vergeet ik nooit meer!
Het fijnste moment van de dag is de avond, de ‘Mama-Mees-Moments’ zo vlak voor het slapen gaan. Zal ik iets meer te horen krijgen over de dag? Als ik vraag ‘Wat vond je het allerleukste vandaag in de klas?‘ zeg hij: ‘Alles!’ en wat het stomste? ‘Niks mam, alles was leuk!’ snel daarna: ‘Oh nee, de baby vond ik stom, daar ga ik echt niet mee spelen’.

De eerste schooldag is afgevinkt en geëindigd met een glimlach van een happy boy.
En de rest van de week? De rest van de week huppelt een klein jochie blij naar school en heb ik weer een gulle lach op mijn gezicht. Kan ik het dan toch een beetje, het loslaten?

#firstdayschool | #masacaratotopmijnknieën | #loslaten | #smile